Από το Ποτέ Ξανά Μνημόνια στο Δεν Υπάρχει Άλλη Εναλλακτική

το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας

ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας
………………………………………….

συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε

Ο πολιτικός χρόνος που βιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια είναι τόσο συμπυκνωμένος που προλάβαμε να δούμε το ΠΑΣΟΚ να εξαφανίζεται και τη Νέα Δημοκρατία να  χάνει τη μισή της δύναμη. 

Παρακολουθούμε επίσης σε πραγματικό χρόνο το ΣΥΡΙΖΑ να ανδρώνεται, να ωριμάζει και να σαπίζει. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ σάπισε πριν καν ωριμάσει.

Εν πάσει περιπτώσει, καλύτερα που ξεκαθάρισαν νωρίς τα πράγματα για να προλάβει ο καθένας μας να τοποθετηθεί έγκαιρα απέναντι στις νέες πολιτικές προκλήσεις και να μη σέρνεται δέσμιος της πιθανότητας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κάποια στιγμή να τολμήσει να κάνει πράξη αυτά για τα οποία ψηφίστηκε και ανέβηκε στην εξουσία.

Όσοι πουν ότι δεν έβλεπαν τα ανησυχητικά δείγματα της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, φοβάμαι ότι είτε δεν είναι ειλικρινείς είτε εθελοτυφλούσαν. 



Από τις πρώτες εκλογές του Μαΐου του 2012 άρχισε να μπαίνει φρένο στις δηλώσεις των «ακραίων» προκειμένου να "κερδηθούν" οι ψήφοι των «νοικοκυραίων». Το κόμμα του 4% γινόταν κόμμα του 17% και σε ένα μήνα θα έφτανε το 27%.

Ο δρόμος προς την εξουσία ήταν διάπλατα ανοιχτός. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ -σύμφωνα με τη λογική που επικράτησε - ήταν να μην τρομάζει τους "νοικοκυραίους" και να μη δίνει αφορμή στα ιδιωτικά κανάλια να τον παρουσιάζουν ως τρομοκρατική οργάνωση. 

Ο λόγος του άρχισε να λειαίνεται και να απομακρύνεται συνεχώς από την αριστερή παράδοση. Έμπαιναν στην άκρη πάγια αιτήματα της αριστεράς όπως η αναδιανομή του πλούτου και το χτύπημα του μεγάλου κεφαλαίου – για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό δε συζητάμε γιατί θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. 

Τη θέση τους έπαιρναν έννοιες όπως η «ανάπτυξη», η «προσέλκυση επενδυτών», ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός», η «έντιμη συμφωνία», οι «εταίροι», όλα αυτά επενδυμένα με μια σάλτσα πατριωτικού  λόγου και με αφηρημένα ηθικολογικά κηρύγματα περί «αξιοπρέπειας» και «υπερηφάνειας» προκειμένου οι καινούργιες έννοιες να καταπίνονται εύκολα και να επιτρέπουν στο ΣΥΡΙΖΑ να ψαρεύει πελατεία από διευρυμένα ακροατήρια χωρίς να τον απασχολεί και χωρίς να προετοιμάζεται για το πώς θα το διαχειριστεί αυτό.

Δυστυχώς, η απομάκρυνση από τον αριστερό λόγο δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της ανάγκης να μην τρομάζει το "νοικοκυραίο" και να μην εξοργίζει τον Πρετεντέρη. 

Εδώ και χρόνια η ομάδα που σήμερα περιστοιχίζει τον πρωθυπουργό σταμάτησε να παράγει αριστερή σκέψη και ολοένα και περισσότερο σκεφτόταν μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Αφού αυθαίρετα ταύτισε το γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης με το έκτρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περισσότερο προσπαθούσε να πείσει για την αναγκαιότητα παραμονής στην ευρωζώνη παρά για το πώς μια αριστερή κυβέρνηση θα προσπαθούσε να ανατρέψει την ισορροπία κεφαλαίου – εργασίας προς όφελος του κόσμου της εργασίας.

Δήλωνε, απευθυνόμενοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι τα Μνημόνια είναι λάθος πολιτική χωρίς να καταλαβαίνει ότι τα Μνημόνια δεν είναι θέμα σωστού ή λάθους αλλά ταξικής επιλογής. Τα Μνημόνια δεν είναι λάθος, απλά είναι αντιλαϊκή πολιτική και άρα είναι η σωστή πολιτική για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου

Επένδυσε πολιτικά στο ότι πρέπει να μείνουμε «πάση θυσία στο ευρώ» - ζωντανοί ή νεκροί δηλαδή - και δήλωνε με περισσή αφέλεια ότι δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο ούτε πρέπει να έχει και πως η Ενωμένη Ευρώπη δε γίνεται να μην εισακούσει τη βούληση του ελληνικού λαού και ότι θα αναγκαστεί να τη σεβαστεί.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο CNN ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν,  από τους πιο σκληρούς επικριτές των μέτρων λιτότητας που επιβάλλονται στην Ελλάδα και ως εκ τούτου φυσικός σύμμαχος των μέχρι τότε προσπαθειών του ΣΥΡΙΖΑ , δήλωσε: 

«Δεν μπορούσε καν να μου περάσει από το μυαλό ότι ετοιμάζονταν να προβάλουν αντίσταση χωρίς να έχουν ετοιμάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Απίστευτο. Πίστευαν απλώς ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν ευνοϊκότερους όρους. Οπότε σίγουρα αυτό είναι ένα σοκ»

Το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων επιβεβαίωσε πανηγυρικά ότι η Ενωμένη Ευρώπη δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τη βούληση του λαού, για τη δημοκρατία, για το δίκαιο, για την ηθική, για τον ανθρωπισμό. Και μεις, με ετεροχρονισμένα αντανακλαστικά, επαναλαμβάνουμε μονότονα ότι θέλουμε να μείνουμε σε αυτή την Ευρώπη.

Αν θέλουμε να δούμε και κάτι θετικό, η άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέδειξε πως εντός της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση πέρα από τη διαρκώς εντεινόμενη φτώχεια και ανεργία.

Τελικά, επικράτησε ο πολιτικός ρεαλισμός. Αυτό μπορούσαμε, ισχυρίζονται οι "ρεαλιστές", αυτό κάναμε. Μα και οι προηγούμενοι αυτό ισχυρίζονταν, πως έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Κι εμείς τότε τους κατηγορούσαμε ως εθελόδουλους και προδότες και δαιμονοποιούσαμε τα μνημόνια, δηλαδή τις συμφωνίες που υπέγραφαν. 

Και μεις τι κάναμε; Υπογράψαμε ένα ακόμη μνημόνιο άθλιο και ασυνάρτητο σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αμερικανού νομπελίστα οικονομολόγου Τζ. Στίγκλιτς, ο οποίος υποστηρίζει επίσης ότι «η έξωθεν υποβολή όρων σχεδόν πάντα αποτυγχάνει. Πρέπει να υπάρχει πρόγραμμα που σχεδιάζεται από την ίδια τη χώρα και να μην σχεδιάζεται με το πιστόλι στο κρόταφο άλλα με γνώμονα τα πραγματικά προβλήματα».

Υπογράψαμε, λοιπόν, το νέο μνημόνιο εμείς που υποσχόμασταν ότι θα καταργούσαμε τα προηγούμενα μνημόνια. Άλλοι από μας θα τα καταργούσαν με έναν νόμο, άλλοι θα τα έσκιζαν, άλλοι θα τα επέστρεφαν ως απαράδεκτα. 

Το μόνο σίγουρο πάντως ήταν - με βάση τις δηλώσεις του αρχηγού και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ  - πως μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, θα άρχιζαν να ξηλώνονται οι μνημονιακοί νόμοι ένας-ένας. Αυτό ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να περιμένει κανείς από το ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα άλλα θα έρχονταν με τον καιρό. Έτσι δηλαδή πιστέψαμε.

Ώσπου άρχισαν οι συζητήσεις με τους δανειστές και ακούσαμε την πρώτη κανονιά. «Δεν θα προβεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμία μονομερή ενέργεια», δε θα νομοθετεί δηλαδή κάτι που θα έχει δημοσιονομικό κόστος χωρίς την έγκριση της τρόικας και ότι "το 70% του μνημονίου είναι καλό". 

Τρόικα είπα; Ξεχάστηκα. Η Τρόικα πέθανε. Ζήτω οι θεσμοί.

«Όταν χρησιμοποιώ μια λέξη»  είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι με μάλλον περιφρονητικό    ύφος «σημαίνει ακριβώς ό,τι εγώ την επιλέγω να σημαίνει, ­ μήτε περισσότερα μήτε λιγότερα».

«Το ζήτημα είναι»  είπε η Αλίκη «αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα».

«Το ζήτημα είναι» είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι  «ποιος θα 'ναι το αφεντικό ,­ αυτό 'ναι όλο»

Το αφεντικό είναι η εξουσία και αυτή θα κάνει ότι μπορεί για να αδρανοποιήσει λέξεις και νοήματα ενοχλητικά γι΄αυτήν ή θα διαστρεβλώσει το νόημά τους. Ο Orwell το είχε περιγράψει έξοχα στο 1984. "Ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη" έλεγε το υπουργείο Αλήθειας (!) στο δυστοπικό κόσμο που έπλασε ο Όργουελ. 

Στο δικό μας κόσμο της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου «η τρόικα είναι θεσμοί, το νέο μνημόνιο είναι συμφωνία, ο ΕΝΦΙΑ είναι πατριωτικό καθήκον, η αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων είναι ρεαλισμός, το ΟΧΙ είναι ΝΑΙ και  η πολιτική συνέπεια έργων και λόγων είναι ουτοπία»

Τι γίνεται ακόμη με όλα τα ζητήματα που αγκάλιασε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ και τα έκανε σημαία του; Τι γίνεται με τα ζητήματα για τα οποία βρεθήκαμε στο δρόμο παλεύοντας γι΄ αυτά, για τα οποία πολλοί από εμάς υπέστησαν και διώξεις και για τα οποία τέλος πολλοί άνθρωποι στράφηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και τον γιγάντωσαν; 

Για ποιο απ΄όλα να πρωτομιλήσουμε; Για την κατάργηση του χαρατσιού του ΕΝΦΙΑ; Για τα ληστρικά διόδια που έχουν φυτέψει σε κάθε δρόμο κάθε πενήντα χιλιόμετρα; Για το οικολογικό έγκλημα που συντελείται στις Σκουριές; Για τη θέσπιση αφορολόγητου ορίου; Για την επαναφορά του κατώτατου μισθού; Για την κατάργηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης; Για τη χορήγηση επιδόματος ανεργίας σε μακροχρόνια άνεργους; Για την καταπολέμηση της ανεργίας; Για το χτύπημα στους ολιγάρχες ; Για τη φορολόγηση του πλούτου; Για  τον πόλεμο με τη διαπλοκή των καναλιών; 

θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή.

παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
από  το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα

Αντί να εκπονηθούν μέτρα καταπολέμησης της ανεργίας και στήριξης των ανέργων μέχρι τότε με επιδόματα ανεργίας, το μόνο που συνέβη ήταν η λήψη μέτρων απλά για την επιβίωση κοινωνικών ομάδων που βρίσκονταν στο έσχατο όριο. Μπορεί πράγματι να εξασφαλίζεται η επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, όμως αυτό δεν αποτελεί λύση για μια κυβέρνηση και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ελεημοσύνη αν δε συνοδεύεται από λύσεις στο πρόβλημα της ανεργίας. Μπορεί τα μέτρα αυτά να εξασφαλίζουν την επιβίωση, δε δίνουν όμως αξιοπρέπεια που αποτελεί απαραίτητο συστατικό για την ανόρθωση μιας ποδοπατημένης κοινωνίας.

Αντί να εκπονηθεί ένα δίκαιο και λογικό φορολογικό νομοσχέδιο που θα στοχεύει τον πλούτο και θα φέρνει έσοδα χωρίς να θίγεται το βιοτικό επίπεδο των πολλών και χωρίς να φορολογούνται εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας, διατηρήθηκε η φορολόγηση από το πρώτο ευρώ και αυξήθηκαν οι συντελεστές ΦΠΑ. 

Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αυτό θα οδηγήσει σε περαιτέρω καταφυγή μεγάλου μέρους του πληθυσμού στη μαύρη οικονομία από ανάγκη επιβίωσης και η ανάδειξη της αριστερής κυβέρνησης σε εχθρό του λαού; 

Δεν μπορούμε να φανταστούμε σε ποιους σκοτεινούς πολιτικούς χώρους μπορεί να στρέψει το λαό αυτή η κατάσταση; 

Αλλά και στην Ευρώπη, η αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμενόμενο ότι θα κάψει τους podemos και θα σπείρει απογοήτευση σε όλους τους Ευρωπαίους που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο ΣΥΡΙΖΑ. Η αναδίπλωση και υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μηδενίσει οποιαδήποτε προοπτική αλλαγής συσχετισμών στην Ευρώπη. 

Και οι συσχετισμοί πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξουν καθώς σε αυτήν την Ευρώπη δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τους εργαζόμενους – αλλά και για τους ανέργους, οι οποίοι θα αποτελούν για την Ευρώπη αυτή ένα απαραίτητο όπλο για την καθήλωση των αμοιβών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αν βέβαια μπορεί να πιστέψει κανείς ότι αυτή η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει σύντομα και χωρίς αιματοχυσία. 

Για το λόγο αυτό φαντάζει όλο και πιο ρεαλιστική η άποψη ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε για σχεδιασμένη και συντεταγμένη αποχώρηση όχι μόνο από την ευρωζώνη αλλά και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί, αν είναι να περιμένουμε πότε θα ανέβουν οι podemos, μάλλον θα περιμένουμε πολύ και τελικά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι podemos θα επιθυμήσουν ρήξη με το σύστημα και δε θα προχωρήσουν και αυτοί σε μια ανάλογη αναδίπλωση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ

Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι η στάση του Α. Τσίπρα και του επιτελείου του θα προκαλέσει τεράστια ζημιά στην ίδια την Αριστερά καθώς θα βλάψει, πιθανόν ανεπανόρθωτα, την αξιοπιστία της στη λαϊκή συνείδηση. 

Στην καλύτερη περίπτωση θα την εμφανίσει ως δύναμη πολιτικά ανίκανη να εκπληρώσει τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις της απέναντι στον ελληνικό λαό και στη χειρότερη ως προδοτική δύναμη που, όπως ακριβώς οι προηγούμενοι, είπαν ψέματα προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Και αυτό θα συμβεί ακριβώς εκείνη τη στιγμή που συντελείται μια βίαιη οριζόντια ταξική μετακίνηση κατά μήκος όλου του πολιτικού φάσματος. 

Άνθρωποι που παραδοσιακά ανήκαν στο συντηρητικό χώρο και επλήγησαν από τις εφαρμογές των μνημονίων αντιλαμβάνονται ότι η θέση τους είναι στην πραγματική Αριστερά ενώ παράλληλα άνθρωποι που μπορεί κάποτε να αυτοτοποθετούνταν στην Αριστερά και κατάφεραν να αποκτήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, φοβούμενοι ακριβώς μη χάσουν αυτό το επίπεδο συντηρητικοποιούνται και ακουμπάνε σε χώρους κεντρώους, οι οποίοι όπως πάντα καταλήγουν σε σύμμαχο της Δεξιάς .

Με άλλα λόγια, τα στεγανά μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς έχουν σπάσει και η διαφορά πίεσης κινεί τα δύο ρεύματα μέχρι η κατάσταση να ισορροπήσει.

Ελπίζουμε ότι η ομάδα που διαφοροποιήθηκε από τις επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δε θα φερθεί γραφειοκρατικά και θα προχωρήσει άμεσα σε ρήξη με την ηγεσία ανοίγοντας δρόμους για τη συνεργασία ευρύτερων δυνάμεων της πραγματικής Αριστεράς αλλά και τη συνάντησή της με τις νέες ριζοσπαστικές ταξικές δυνάμεις του ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου. 

Ελπίζουμε μέσα από τη συνάντηση αυτή να γεννηθεί ένα νέο κίνημα με όραμα μια δίκαιη κοινωνία που θα μιλάει τη γλώσσα της εποχής του και θα θέτει σε πλήρη αμφισβήτηση το εκτρωματικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης των οικονομικών δολοφόνων, των αγορών και των τραπεζών. 

Που θα θέσει όχι μόνο το ζήτημα του νομίσματος αλλά και θα μιλήσει ξανά για μια κοινωνία όπου δε θα είναι το χρήμα και ο πλουτισμός η κινητήρια δύναμη αλλά η συμμετοχή σε μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.

Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το κίνημα των πλατειών και των αγανακτισμένων, το καρπώθηκε, το καπέλωσε, το αδρανοποίησε με τη γραφειοκρατία και το συντηρητισμό του και το έφτυσε προκλητικά με την ξεδιάντροπη αγνόηση του ΟΧΙ. 

Ας ελπίσουμε ότι τo νέο κίνημα του ΟΧΙ, με ξεκάθαρα πλέον ταξικά χαρακτηριστικά και με εμπειρία αγώνων μιας πενταετίας θα βρει το δρόμο να κυλήσει, να οργανωθεί και να εκφραστεί χωρίς να το καπηλευτεί και να το αδρανοποιήσει κανείς.

Το 62% των πολιτών απέδειξε ότι βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από το κλειστό ιερατείο της κυβέρνησης και πως είναι έτοιμο για πολύ σκληρότερες μάχες από αυτές στις οποίες παραδόθηκε αμαχητί η κυβέρνηση.

Το μόνο που χρειάζεται είναι οργάνωση και δουλειά. Μπορούμε; 

Νομίζουμε πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή