Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2020

Ο πρότερος έντιμος βίος του Νίκου Μιχαλολιάκου


Κατά τη δίκη των στελεχών της Χρυσής Αυγής, οι συνήγοροί τους ζήτησαν ελαφρυντικά για τους πελάτες τους. Ένα από τα ελαφρυντικά που επικαλέστηκαν πολλοί, ήταν και αυτό του «σύννομου βίου». Για αυτόν τον  «σύννομο βίο»  ενός από αυτούς που τον επικαλέστηκαν ως ελαφρυντικό, θα μιλήσουμε.  Έναν βίο που, εκτός από την τελευταία σύλληψη για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απαριθμεί άλλες τρεις. Μία για απόπειρα εμπρησμού πρεσβείας με προβοκατόρικο σκοπό το βράδυ που πανηγύριζε ο λαός στους δρόμους για την πτώση της Χούντας, μία για ξυλοδαρμό δημοσιογράφων και άλλη μία για τυφλές βομβιστικές επιθέσεις με δεκάδες τραυματίες. Αν προσθέσουμε στις συλλήψεις αυτές και την κατηγορία για κλοπή όπλων και πυρομαχικών από το στρατόπεδο όπου υπηρετούσε, έχουμε ένα πολύ πλούσιο "σύννομο" βιογραφικό. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι πως για όλες τις παραπάνω κατηγορίες, ο Νίκος Μιχαλολιάκος εξέτισε ποινή φυλάκισης μόλις 11 μηνών και 20 ημερών. Σαν κάποιο αόρατο παρακρατικό χέρι να τον προστατεύει δεκαετίες τώρα. Και μπορεί αυτό το ίδιο αόρατο χέρι να του δώσει αναστολή της ποινής του αύριο. Ας θυμηθούμε, όμως, τον «πρότερο έντιμο βίο» του Νίκου Μιχαλολιάκου. 


Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

Οι μετονομασίες των οικισμών της Ελλάδας από το 19ο έως τον 20ο αιώνα

 Χάρτης του 1910 ,  "Ελληνικοί χάρτες των αρχών του 20ου αιώνα", έκδοση λιθογραφείου    Κοντογόνη

«Μα είναι ανεκτόν, δια το όνομα του Θεού και των Θεών, ο Σωκράτης και ο Αριστείδης να είναι από το Μπραχάμι, ο Θεμιστοκλής από το Λιόπεσι και ο Θηραμένης και ο Θρασύβουλος από το Κοκοτσίνι;» αναρωτιόταν  ο ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, ακαδημαικός, δικηγόρος και ποιητής Δημήτριος Καμπούρογλου στο βιβλίο του «Τα τοπωνυμικά παράδοξα» το 1920 ειρωνευόμενος την καθεστωτική πολιτική μετονομασίας των «αλλόφωνων και κακόφωνων» τοπωνυμίων, μια πολιτική που ξεκίνησε ευθύς αμέσως μετά τη δημιουργία του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους

Αλλά και ο Α. Μηλιαράκης ένας σημαντικός γεωγράφος και ιστορικός του 19ου αιώνα,  στο βιβλίο του «Γεωγραφία Πολιτική, νέα και αρχαία, του νομού Αργολίδος και Κορινθίας» του 1886, παίρνει θέση στο ερώτημα αυτό : «Αν το ονόματα ταύτα είνε ίχνη της διαβάσεως ξένων φυλών από του ελληνικού εδάφους, τις έχει το δικαίωμα να διαγράφει τα ίχνη της ιστορίας;  Αν θεωρή τα ίχνη ταύτα βάρβαρα, ας υψώση αυτός παρ’αυτά τα ένδοξα μνημεία  του νεωτέρου πολιτισμού του»