Η θεωρία των άκρων λειτουργεί ως εξής : Έχουμε την κυβέρνηση και τον πολιτικό της αντίπαλο Α (όπως λέμε Αριστερά), ο οποίος την ενοχλεί με διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις,...
Η κυβέρνηση, λοιπόν, τι κάνει; Εντοπίζει ένα πολιτικό υποκείμενο Χ (όπως λέμε Χρυσή Αυγή) - και αν ένα τέτοιο υποκείμενο δεν υπάρχει, το δημιουργεί και το στηρίζει. Το υποκείμενο αυτό λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης σε πολλαπλά επίπεδα:
α) Αποσπά ένα μέρος του - αγανακτισμένου από την πολιτική της κυβέρνησης - κόσμου και το συγκρατεί από το να εναγκαλιστεί τον Α.
β) Συγκρούεται με τον Α στο δρόμο και στους χώρους δουλειάς και παρενοχλεί την ακτιβιστική και επαναστατική δράση του
γ) Λειτουργεί ως αναμφισβήτητο αρνητικό παράδειγμα και, έτσι, οι συγκρούσεις του με τον Α - με τη βοήθεια της κατάλληλης προπαγάνδας από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που ελέγχει - αναπόφευκτα θα "λερώσουν" και τον Α στα μάτια της κοινής γνώμης.
Το υποκείμενο Χ, όμως, από τη φύση του είναι απρόβλεπτο και ανά πάσα στιγμή μπορεί να λυσσάξει και να ξεφύγει από τα πλαίσια που του έχουν ορίσει. Και εκεί, όμως, η κυβέρνηση έχει σχέδιο. Θα χτυπήσει τον Χ και αυτή την επίθεση θα τη συνοδεύσει με μια επικοινωνιακή καταιγίδα προπαγάνδας που θα προκαλέσει φόβο και ανακούφιση μαζί. Ανακούφιση, γιατί το επικίνδυνο υποκείμενο Χ δεν μπορεί, πλέον, να απειλήσει την ηρεμία της κοινωνίας.
Μαζί, όμως, με τον Χ, θα αποτελεί - για μεγάλο μέρος της διαμορφωμένης από τα ΜΜΕ κοινής γνώμης - λογική και απαραίτητη συνέχεια να χτυπηθεί και ο Α, καθώς η κοινή γνώμη θα έχει πειστεί ότι ο Α είναι εξίσου υπεύθυνος με τον Χ για τη διασάλευση του νόμου και της τάξης.
Έτσι, το υποκείμενο Σ (όπως Σαμαράς), θα εμφανιστεί ως ο εγγυητής του νόμου, της τάξης, της ασφάλειας και της κοινωνικής ηρεμίας. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και όπως θα δούμε παρακάτω, η ιστορία αυτή είναι πολύ παλιά. Οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι ομοιότητες εντυπωσιάζουν
α) Ταύτιση του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας
Η θεωρία των άκρων δεν είναι κάτι καινούργιο. Ανασύρεται και χρησιμοποιείται από την εξουσία κάθε φορά που αυτή βλέπει ότι κινδυνεύει. Πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, συναντούμε τη θεωρία των άκρων στα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή. Κατά τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν για τη συμφωνία του Λιβάνου, ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε :
"…Κόλαση είναι σήμερα η κατάσταση στην πατρίδα μας. Σφάζουν οι Γερμανοί, σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας, σφάζουν και οι αντάρτες… Με την τρομοκρατία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εδημιουργήθηκε δυστυχώς το ψυχολογικό κλίμα που επέτρεψε στους Γερμανούς να επιτύχουν στον τρίτο χρόνο της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα χρόνια: την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας..."
Η ιστορία της θεωρίας των δύο άκρων
α) Ταύτιση του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας
Η θεωρία των άκρων δεν είναι κάτι καινούργιο. Ανασύρεται και χρησιμοποιείται από την εξουσία κάθε φορά που αυτή βλέπει ότι κινδυνεύει. Πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία, συναντούμε τη θεωρία των άκρων στα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή. Κατά τις διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν για τη συμφωνία του Λιβάνου, ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε :
"…Κόλαση είναι σήμερα η κατάσταση στην πατρίδα μας. Σφάζουν οι Γερμανοί, σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας, σφάζουν και οι αντάρτες… Με την τρομοκρατία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εδημιουργήθηκε δυστυχώς το ψυχολογικό κλίμα που επέτρεψε στους Γερμανούς να επιτύχουν στον τρίτο χρόνο της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα χρόνια: την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας..."
Δηλαδή,
με λίγα λόγια, η μεγαλύτερη ελληνική
αντιστασιακή οργάνωση κατά τη διάρκεια
της γερμανικής κατοχής εξισώθηκε με
τους δοσίλογους και με τους ίδιους τους
κατακτητές, κάτι που δεν έγινε σε καμία
άλλη κατεχόμενη χώρα της Ευρώπης. Η
συνέχεια είναι γνωστή : Οι
ταγματασφαλίτες μετατράπηκαν αρχικά
σε εσωτερικό στρατό καταστολής υπό τη
διοίκηση των Άγγλων και κατόπιν στελέχωσαν
στρατιωτικά και πολιτικά το μετεμφυλιακό
ελληνικό κράτος. Από την άλλη, οι αντάρτες
του μεγαλύτερου - μαζί με αυτό των
Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων του Τίτο -
εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στην
Ευρώπη διώχθηκαν, εξορίστηκαν,
βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν. Το κράτος και παρακράτος της Δεξιάς χώρισαν τους Έλληνες σε νομιμόφρονες "εθνικόφρονες" από τη μια και κομμουνιστές "ανθέλληνες" από την άλλη. Οι τελευταίοι, αν δεν φυλακίζονταν ή εκτελούνταν, ήταν σε συνεχή παρακολούθηση και ούτε λόγος βέβαια για συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε κρατική υπηρεσία ή επιχείρηση.
β) Ταύτιση των Λαμπράκηδων με τους παρακρατικούς φασίστες
β) Ταύτιση των Λαμπράκηδων με τους παρακρατικούς φασίστες
Το 1958, όμως, τα φαντάσματα της Αριστεράς άρχισαν να στοιχειώνουν πάλι τον ύπνο των Δεξιών. Η ΕΔΑ πέτυχε στις εκλογές το εντυπωσιακό ποσοστό του 25% και τα φίδια άρχισαν να ζώνουν τους πολιτικούς εκπροσώπους του αστικού πολιτικού κατεστημένου από τον Γεώργιο Παπανδρέου μέχρι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το παρακράτος της Δεξιάς, παρόλα αυτά, συνέχιζε τη δράση του με αποκορύφωμα τη δολοφονία, το Μάιο του 1963, του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Λίγες ημέρες αργότερα, τον
Ιούνιο του 1963, ιδρύθηκε η Δημοκρατική
Νεολαία "Γρηγόρης Λαμπράκης".
Από την ιδρυτική της διακήρυξη διαβάζουμε: "Όπως ο Λαμπράκης θέλουμε το λαό μας ελεύθερο, κυρίαρχο και νοικοκύρη στον τόπο του. Θέλουμε έθνος τιμημένο, περήφανο, ειρηνικό. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε ότι προϋπόθεση για την ελευθερία και την ευτυχία του λαού μας είναι η διάλυση των παρακρατικών οργανώσεων και η κατάργηση όλων των ανελεύθερων μέτρων και νόμων. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε πως ο μοναδικός δρόμος για την κατάκτηση της τιμής είναι ο δρόμος του αγώνα" (εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο της 13ης Μαρτίου 1983).
Το Φεβρουάριο του 1964 γίνονται βουλευτικές εκλογές και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση η "Ένωση Κέντρου" του Γεωργίου Παπανδρέου ενώ το Σεπτέμβρη του 1964 η οργάνωση των "Λαμπράκηδων" συγχωνεύεται με την ΕΔΑ. Παρά την επικράτηση του Κέντρου, οι δεξιές παρακρατικές οργανώσεις συνεχίζουν την τρομοκρατική δράση τους έναντι των πολιτικών τους αντιπάλων και παράλληλα στελέχη της ΕΡΕ υποβάλλουν συνεχώς ερωτήσεις στη Βουλή κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι επιδεικνύει ανοχή προς τη "Νεολαία Λαμπράκη", η οποία σύμφωνα μ'αυτούς απειλούσε με διάλυση την εκπαίδευση και το στρατό.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, ο Παπανδρέου επαναφέρει, μετά από 20 χρόνια, τη θεωρία των δύο άκρων. Συγκεκριμένα, μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο, τον Ιανουάριο του 1965, δήλωνε: "Ιδικόν μας σύνθημα είναι "Ελευθερία και Νόμος". Και είναι απόλυτος η διαφορά μας και με την Αριστεράν και με την Δεξιάν. Διότι, όταν ημείς λέγομεν Ελευθερίαν, η Αριστερά εννοεί ασυδοσίαν. Και όταν λέγομεν ημείς Νόμος, η Δεξιά εννοεί Βίαν. Αυτή είναι η διαφορά και η υπεροχή μας"
Τελειώνοντας την ομιλία του και απαντώντας στις καταγγελίες της ΕΔΑ για αστυνόμευση της πολιτικής ζωής, ο Γεώργιος Παπανδρέου εξίσωσε τους τραμπούκους των παρακρατικών οργανώσεων με τους "Λαμπράκηδες" λέγοντας χαρακτηριστικά: "Δεν είναι αστυνόμευσις του πολιτικού βίου η παρακολούθησις της δράσεως και της άκρας Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς με τας παρακρατικάς οργανώσεις. Είναι επιτέλεσις του εθνικού και δημοκρατικού χρέους. Τα σχετικά με τους "Λαμπράκηδες" θέματα όπως και αυτά των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς θα εξετασθούν υπό της Δικαιοσύνης".
Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", η οποία στήριζε την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, κυκλοφορούσε με πρωτoσέλιδο τίτλο: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ. Η δικαιοσύνη θα αποφανθεί δια τους Λαμπράκηδες και τους Παρακρατικούς".
Περισσότερα για το θέμα αυτό, δείτε στην ιστοσελίδα χρονοντούλαπο από την οποία αντλήσαμε πληροφορίες.
γ) Ταύτιση των αριστερών με τους χουντικούς
Ο Παπανδρέου, τελικά, αποτέλεσε μια μικρή παρένθεση καθώς ακολούθησαν τα Ιουλιανά, ώσπου ήρθε τελικά η χούντα για να κόψει το βήχα σε όσους προσδοκούσαν κοινωνικές αλλαγές.
Μετά από εφτά χρόνια άγριας καταστολής, ανελευθερίας και λογοκρισίας ήρθε ο Καραμανλής και σε μια από τις πρώτες συνεδριάσεις της Βουλής το Νοέμβριο του 1974, χρησιμοποίησε τον όρο "αριστεροχουντισμός", θέλοντας να πει ότι κίνδυνο για το νεοσύστατο δημοκρατικό πολίτευμα δεν αποτελούσαν μόνο οι χουντικοί ( που δεν είχαν ακόμη περάσει από δίκη), αλλά και οι αριστεροί, που συμμετείχαν σε ιδιαίτερα μαχητικές κινητοποιήσεις.
Όπως δήλωνε ο Καραμανλής στη γαλλική ΜΟΝΤ, "Η αριστερά προσπαθεί τελευταίως να εκμεταλλεύεται τις εκδηλώσεις των υπολειμμάτων της χούντας για να οργανώνει κοινωνικές αναταραχές".
Η θεωρία αυτή βεβαίως, συνάντησε την αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ το Μάρτιο του 1975, δήλωνε ότι "ο περίεργος και επιδεχόμενος πολλές ερμηνείες "αριστεροχουντισμός" μπορεί να αποτελέσει προπέτασμα καπνού τόσο για την διαβολή των δημοκρατικών προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων όσο και γθια την παρεμπόδιση των διεκδικήσεων των λαικών στρωμάτων".
Σε ανακοίνωση της ΚΝΕ τον Ιούνιο του 1975, διαβάζουμε "Πρόκληση για το λαό η κυβερνητική θεωρία περί "αριστεροχουντισμού" - Αποβλέπει στη ματαίωση των λαικών αγώνων"
Ο όρος "αριστεροχουντισμός" χρησιμοποιήθηκε και αργότερα με αφορμή μαχητικές απεργίες και αγροτικές κινητοποιήσεις. Για παράδειγμα, χρησιμοποιήθηκε από τον τότε υπουργό Συντονισμού Π.Παπαληγούρα ύστερα από διαδήλωση βερικοπαραγωγών της Κορινθίας με τρακτέρ στον Ισθμό που χτυπήθηκε από την αστυνομία τον Ιούνιο του 1975, αλλά και από το Γ.Ράλλη όταν μιλούσε στη Βουλή για τις απεργίες τον επόμενο χρόνο.
Χρησιμοποιήθηκε, επίσης, μετά τη διαδήλωση που έγινε στην Αθήνα στις 23 Ιουλίου του 1975 για τον εορτασμό της πρώτης επετείου από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν σοβαρά επεισόδια με 40 τραυματίες πολίτες, τους πιο πολλούς οικοδόμους, που δέχτηκαν πρώτοι την επίθεση της αστυνομίας. Τότε, οι κυβερνητικές εφημερίδες μίλησαν για "αριστεροχουντικούς", αλλά οι αντιπολιτευόμενες μίλησαν για "σκοτεινούς κύκλους" και "προβοκάτορες"
Περισσότερα για το θέμα αυτό, δείτε στην ιστοσελίδα οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία, από την οποία αντλήσαμε πληροφορίες.
δ) Ταύτιση της Αριστεράς με τη Χρυσή Αυγή
H Ιστορία συνεχίζεται και σαράντα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, οι κρατούντες θυμούνται και επαναφέρουν τη θεωρία των δύο άκρων. Σταχυολογώντας ορισμένες δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, ξεχωρίζουμε τη δήλωση του Σαμαρά στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt (5/10/12) :«Η κοινωνία απειλείται ως σύνολο από λαϊκιστές της άκρας Αριστεράς και από την άνοδο ενός ακροδεξιού, θα μπορούσε κανείς να πει φασιστικού, νεοναζιστικού κόμματος».
Σε ενίσχυση του Σαμαρά έρχεται ο ειδικών αποστολών Πάγκαλος που σε άρθρο του στο Βήμα (23/9/2012) λέει : «Αν ο κύριος Μιχαλολιάκος και οι μαυροφορεμένοι του είναι τα SS, τότε ο κύριος Τσίπρας και τα παρδαλά στίφη του είναι τα SA με όρους Βαϊμάρης».
Τη σκυτάλη παίρνουν στη συνέχεια τα γνωστά σκυλιά της "ανεξάρτητης δημοσιογραφίας" που αρχίζουν να γρυλλίζουν. Ο Πρετεντέρης στα Νέα (6/4/2012) γράφει:«Ο Βαγγέλης Βενιζέλος μόλις προχτές μιλούσε για ”συνθήκες μεσοπολεμικές, συνθήκες Δημοκρατίας της Βαϊμάρης”... Αυτός είναι ο φόβος, δηλαδή, να καταρρεύσει η δημοκρατία εκ των έσω. Να διαλυθεί μέσα από την ενίσχυση των ακροδεξιών και ακροαριστερών άκρων»
Και ο Κασιμάτης της Καθημερινής (16/9/2012), γράφει: «Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: Κουκουέδες, Συριζαίους, Χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου»
Τι διαπιστώνουμε από όλα τα παραπάνω παραδείγματα; Πως όταν η εξουσία ένιωθε να τρίζει η καρέκλα της, επιστράτευε - εκτός των άλλων - και τη θεωρία των δύο άκρων ταυτίζοντας τους λαϊκούς αγώνες υπεράσπισης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων με τις εγκληματικές, φασιστικές ομάδες που υπάρχουν διαχρονικά στο περιθώριο κάθε κοινωνίας - και τις οποίες πολλές φορές η ίδια η εξουσία τις συντηρεί και τις κατευθύνει.
Ο λαός, όμως πλέον δεν τσιμπάει και ξέρει πως αν υπάρχουν δύο άκρα, το ένα είναι η ανίκανη και διεφθαρμένη εξουσία και το άλλο είναι το κίνημα ανατροπής της. Και ήδη έχει λάβει θέση
Από την ιδρυτική της διακήρυξη διαβάζουμε: "Όπως ο Λαμπράκης θέλουμε το λαό μας ελεύθερο, κυρίαρχο και νοικοκύρη στον τόπο του. Θέλουμε έθνος τιμημένο, περήφανο, ειρηνικό. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε ότι προϋπόθεση για την ελευθερία και την ευτυχία του λαού μας είναι η διάλυση των παρακρατικών οργανώσεων και η κατάργηση όλων των ανελεύθερων μέτρων και νόμων. Όπως ο Λαμπράκης, πιστεύουμε πως ο μοναδικός δρόμος για την κατάκτηση της τιμής είναι ο δρόμος του αγώνα" (εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, φύλλο της 13ης Μαρτίου 1983).
Το Φεβρουάριο του 1964 γίνονται βουλευτικές εκλογές και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση η "Ένωση Κέντρου" του Γεωργίου Παπανδρέου ενώ το Σεπτέμβρη του 1964 η οργάνωση των "Λαμπράκηδων" συγχωνεύεται με την ΕΔΑ. Παρά την επικράτηση του Κέντρου, οι δεξιές παρακρατικές οργανώσεις συνεχίζουν την τρομοκρατική δράση τους έναντι των πολιτικών τους αντιπάλων και παράλληλα στελέχη της ΕΡΕ υποβάλλουν συνεχώς ερωτήσεις στη Βουλή κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι επιδεικνύει ανοχή προς τη "Νεολαία Λαμπράκη", η οποία σύμφωνα μ'αυτούς απειλούσε με διάλυση την εκπαίδευση και το στρατό.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, ο Παπανδρέου επαναφέρει, μετά από 20 χρόνια, τη θεωρία των δύο άκρων. Συγκεκριμένα, μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο, τον Ιανουάριο του 1965, δήλωνε: "Ιδικόν μας σύνθημα είναι "Ελευθερία και Νόμος". Και είναι απόλυτος η διαφορά μας και με την Αριστεράν και με την Δεξιάν. Διότι, όταν ημείς λέγομεν Ελευθερίαν, η Αριστερά εννοεί ασυδοσίαν. Και όταν λέγομεν ημείς Νόμος, η Δεξιά εννοεί Βίαν. Αυτή είναι η διαφορά και η υπεροχή μας"
Τελειώνοντας την ομιλία του και απαντώντας στις καταγγελίες της ΕΔΑ για αστυνόμευση της πολιτικής ζωής, ο Γεώργιος Παπανδρέου εξίσωσε τους τραμπούκους των παρακρατικών οργανώσεων με τους "Λαμπράκηδες" λέγοντας χαρακτηριστικά: "Δεν είναι αστυνόμευσις του πολιτικού βίου η παρακολούθησις της δράσεως και της άκρας Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς με τας παρακρατικάς οργανώσεις. Είναι επιτέλεσις του εθνικού και δημοκρατικού χρέους. Τα σχετικά με τους "Λαμπράκηδες" θέματα όπως και αυτά των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς θα εξετασθούν υπό της Δικαιοσύνης".
Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", η οποία στήριζε την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, κυκλοφορούσε με πρωτoσέλιδο τίτλο: "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ. Η δικαιοσύνη θα αποφανθεί δια τους Λαμπράκηδες και τους Παρακρατικούς".
Περισσότερα για το θέμα αυτό, δείτε στην ιστοσελίδα χρονοντούλαπο από την οποία αντλήσαμε πληροφορίες.
γ) Ταύτιση των αριστερών με τους χουντικούς
Ο Παπανδρέου, τελικά, αποτέλεσε μια μικρή παρένθεση καθώς ακολούθησαν τα Ιουλιανά, ώσπου ήρθε τελικά η χούντα για να κόψει το βήχα σε όσους προσδοκούσαν κοινωνικές αλλαγές.
Μετά από εφτά χρόνια άγριας καταστολής, ανελευθερίας και λογοκρισίας ήρθε ο Καραμανλής και σε μια από τις πρώτες συνεδριάσεις της Βουλής το Νοέμβριο του 1974, χρησιμοποίησε τον όρο "αριστεροχουντισμός", θέλοντας να πει ότι κίνδυνο για το νεοσύστατο δημοκρατικό πολίτευμα δεν αποτελούσαν μόνο οι χουντικοί ( που δεν είχαν ακόμη περάσει από δίκη), αλλά και οι αριστεροί, που συμμετείχαν σε ιδιαίτερα μαχητικές κινητοποιήσεις.
Όπως δήλωνε ο Καραμανλής στη γαλλική ΜΟΝΤ, "Η αριστερά προσπαθεί τελευταίως να εκμεταλλεύεται τις εκδηλώσεις των υπολειμμάτων της χούντας για να οργανώνει κοινωνικές αναταραχές".
Η θεωρία αυτή βεβαίως, συνάντησε την αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ το Μάρτιο του 1975, δήλωνε ότι "ο περίεργος και επιδεχόμενος πολλές ερμηνείες "αριστεροχουντισμός" μπορεί να αποτελέσει προπέτασμα καπνού τόσο για την διαβολή των δημοκρατικών προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων όσο και γθια την παρεμπόδιση των διεκδικήσεων των λαικών στρωμάτων".
Σε ανακοίνωση της ΚΝΕ τον Ιούνιο του 1975, διαβάζουμε "Πρόκληση για το λαό η κυβερνητική θεωρία περί "αριστεροχουντισμού" - Αποβλέπει στη ματαίωση των λαικών αγώνων"
Ο όρος "αριστεροχουντισμός" χρησιμοποιήθηκε και αργότερα με αφορμή μαχητικές απεργίες και αγροτικές κινητοποιήσεις. Για παράδειγμα, χρησιμοποιήθηκε από τον τότε υπουργό Συντονισμού Π.Παπαληγούρα ύστερα από διαδήλωση βερικοπαραγωγών της Κορινθίας με τρακτέρ στον Ισθμό που χτυπήθηκε από την αστυνομία τον Ιούνιο του 1975, αλλά και από το Γ.Ράλλη όταν μιλούσε στη Βουλή για τις απεργίες τον επόμενο χρόνο.
Χρησιμοποιήθηκε, επίσης, μετά τη διαδήλωση που έγινε στην Αθήνα στις 23 Ιουλίου του 1975 για τον εορτασμό της πρώτης επετείου από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν σοβαρά επεισόδια με 40 τραυματίες πολίτες, τους πιο πολλούς οικοδόμους, που δέχτηκαν πρώτοι την επίθεση της αστυνομίας. Τότε, οι κυβερνητικές εφημερίδες μίλησαν για "αριστεροχουντικούς", αλλά οι αντιπολιτευόμενες μίλησαν για "σκοτεινούς κύκλους" και "προβοκάτορες"
Περισσότερα για το θέμα αυτό, δείτε στην ιστοσελίδα οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία, από την οποία αντλήσαμε πληροφορίες.
H Ιστορία συνεχίζεται και σαράντα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, οι κρατούντες θυμούνται και επαναφέρουν τη θεωρία των δύο άκρων. Σταχυολογώντας ορισμένες δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, ξεχωρίζουμε τη δήλωση του Σαμαρά στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt (5/10/12) :«Η κοινωνία απειλείται ως σύνολο από λαϊκιστές της άκρας Αριστεράς και από την άνοδο ενός ακροδεξιού, θα μπορούσε κανείς να πει φασιστικού, νεοναζιστικού κόμματος».
Σε ενίσχυση του Σαμαρά έρχεται ο ειδικών αποστολών Πάγκαλος που σε άρθρο του στο Βήμα (23/9/2012) λέει : «Αν ο κύριος Μιχαλολιάκος και οι μαυροφορεμένοι του είναι τα SS, τότε ο κύριος Τσίπρας και τα παρδαλά στίφη του είναι τα SA με όρους Βαϊμάρης».
Τη σκυτάλη παίρνουν στη συνέχεια τα γνωστά σκυλιά της "ανεξάρτητης δημοσιογραφίας" που αρχίζουν να γρυλλίζουν. Ο Πρετεντέρης στα Νέα (6/4/2012) γράφει:«Ο Βαγγέλης Βενιζέλος μόλις προχτές μιλούσε για ”συνθήκες μεσοπολεμικές, συνθήκες Δημοκρατίας της Βαϊμάρης”... Αυτός είναι ο φόβος, δηλαδή, να καταρρεύσει η δημοκρατία εκ των έσω. Να διαλυθεί μέσα από την ενίσχυση των ακροδεξιών και ακροαριστερών άκρων»
Και ο Κασιμάτης της Καθημερινής (16/9/2012), γράφει: «Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: Κουκουέδες, Συριζαίους, Χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου»
Τι διαπιστώνουμε από όλα τα παραπάνω παραδείγματα; Πως όταν η εξουσία ένιωθε να τρίζει η καρέκλα της, επιστράτευε - εκτός των άλλων - και τη θεωρία των δύο άκρων ταυτίζοντας τους λαϊκούς αγώνες υπεράσπισης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων με τις εγκληματικές, φασιστικές ομάδες που υπάρχουν διαχρονικά στο περιθώριο κάθε κοινωνίας - και τις οποίες πολλές φορές η ίδια η εξουσία τις συντηρεί και τις κατευθύνει.
Ο λαός, όμως πλέον δεν τσιμπάει και ξέρει πως αν υπάρχουν δύο άκρα, το ένα είναι η ανίκανη και διεφθαρμένη εξουσία και το άλλο είναι το κίνημα ανατροπής της. Και ήδη έχει λάβει θέση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου