Από το Γρίβα στον Αττίλα

Στις 20 Ιουλίου συμπληρώθηκαν 39 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο – τον Αττίλα όπως ονομάστηκε. Από τότε οι Τούρκοι κατέχουν το 40% του εδάφους της Κύπρου στη βόρεια πλευρά του νησιού και εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι είναι πρόσφυγες στο νότιο μέρος, μακριά από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκαν αυτοί ή οι πατεράδες τους.

Μια τραγική κατάληξη που μπορούσε να προβλεφθεί από όσους διέθεταν τη στοιχειώδη λογική και η οποία πιθανό να είχε συμβεί ήδη από το 1964 αν δεν επενέβαιναν οι ΗΠΑ  (βλέπε εδώ ), αλλά όχι από αυτούς που – χρησιμοποιώντας μάλιστα τον τίτλο του πατριώτη – έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να επισπεύσουν την επέμβαση των Τούρκων την ίδια στιγμή μάλιστα που άφηναν ανυπεράσπιστο το νησί της Κύπρου αποσύροντας την Ελληνική Μεραρχία που είχε σταλεί το 1965 από τον Γεώργιο Παπανδρέου και προσπαθώντας παράλληλα να δολοφονήσουν το νόμιμο πρόεδρο της Κύπρου αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Στην καλύτερη περίπτωση ανίκανοι, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο απλώς για τομάρια που με το μανδύα του υπερπατριώτη πάλευαν μόνο για το πολιτικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τις ζωές των εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνοκυπρίων που έθεταν σε κίνδυνο.

Το Κυπριακό ζήτημα και οι πτυχές του 

Το Κυπριακό ζήτημα προσφέρεται για παντός είδους μελέτη σε ό,τι αφορά πολιτικά-γεωστρατηγικά παιχνίδια καθώς σε αυτό μπορεί κανείς να δει όλων των επιπέδων τις συγκρούσεις :

α) τη διακριτική σύγκρουση των υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Σ.Ένωσης, καθώς έλεγχος της Κύπρου θα σήμαινε έλεγχο ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου

β) την επιμονή της πρώην κατόχου της Κύπρου αποικιοκρατικής Μ.Βρετανίας να έχει τον έλεγχο σε όλες τις εξελίξεις που συνέβαιναν στην Κύπρο – με κύριο μέλημά της να μην πέσει στα χέρια των κομμουνιστών - μαζί με το γεγονός της κατοχής ενός μεγάλου τμήματος της Κύπρου που χρησιμεύει σε αυτήν ακόμη και τώρα ως στρατιωτική βάση. Το τμήμα αυτό αποτελεί περίπου το 3% του κυπριακού εδάφους και σε αυτό υπηρετούν 3.000 Βρετανοί στρατιώτες

γ) τη σύγκρουση των τοπικών δυνάμεων Ελλάδας και Τουρκίας για το ποιος θα έχει υπό τον έλεγχό του το νησί με παιχνίδια που πολλές φορές έβλαψαν στο έπακρο τον τοπικό πληθυσμό, ακόμη και τα τμήματα αυτού τα οποία οι δυνάμεις αυτές υποτίθεται ότι υποστήριζαν

δ) τη δράση ένοπλων παραστρατιωτικών ομάδων στο νησί από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους που ανάλογα από τη θέση από την οποία τους έβλεπε κανείς, τους κατέτασσε είτε σε ήρωες-απελευθερωτές είτε σε τρομοκράτες. Δράση, η οποία πολλές φορές οδηγούσε σε θανατώσεις ομοεθνών τους όταν αυτοί προσπαθούσαν να βρουν ένα δίαυλο επικοινωνίας με τους ανθρώπους της απέναντι πλευράς ή απλά όταν η δράση τους δε συνέφερε τους σκοτεινούς σκοπούς τους, όπως για παράδειγμα οι δολοφονίες Ελλήνων αριστερών από την ΕΟΚΑ  ( βλέπε εδώ ), οι απόπειρες δολοφονίας κατά του Μακαρίου από την ΕΟΚΑ Β' ( βλέπε εδώ )

Ο Μακάριος επιθεωρεί το ελικόπτερο μέσα στο οποίο βρισκόταν όταν έγινε η δολοφονική απόπειρα εναντίον του ( 8 Μάρτη 1970 )

και οι τρομοκρατικές ενέργειες της Τουρκοκυπριακής οργάνωσης ΤΜΤ, όπως η προβοκατόρικη τοποθέτηση βόμβας στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων στη Λευκωσία με σκοπό να θεωρηθεί έργο των Ελληνοκυπρίων ( Αρίφ Χασάν Ταχσί, Ιστορικά Ελευθεροτυπίας )

Στη φωτογραφία, οι δολοφονημένοι από την τουρκοκυπριακή οργάνωση ΤΜΤ Μιαούλης (Ελληνοκύπριος) και Καβάζογλου (Τουρκοκύπριος) επειδή ανήκαν στην Αριστερά

ε) το ρόλο της Εκκλησίας η οποία, εγκαταλείποντας το ρόλο που υποτίθεται ότι έχει, άρχισε να συμμετέχει και στην άσκηση κοσμικής εξουσίας. Μία εξέλιξη, βέβαια, που ήταν αποτέλεσμα της απαγόρευσης των πολιτικών κομμάτων από τους αποικιοκράτες Άγγλους αλλά από την άλλη πλευρά έκανε την Εκκλησία αντί να παίζει το ρόλο της συναδέλφωσης και της αγάπης μεταξύ των λαών, να προωθεί εθνικά συμφέροντα. Και αν κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται πού είναι το κακό σε αυτό, πρέπει να τους πούμε ότι όταν η Εκκλησία ενεργεί κατ'αυτό τον τρόπο, πολύ απλά παύει να είναι Εκκλησία. Μόνη της αυτοκαταργείται και μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο.Αν αυτό το κάτι άλλο τους ικανοποιεί, εμείς πάμε πάσο. Οφείλουμε, πάντως, να πούμε σ'αυτή την περίπτωση, ότι ούτε η Εκκλησία είναι πλέον Εκκλησία αλλά ούτε και αυτοί είναι Χριστιανοί, όπως πιθανόν νομίζουν

στ) τους κοινούς ταξικούς αγώνες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι συνάντησαν την αντίδραση μιας ετερόκλητης συμμαχίας Άγγλων, δεξιών οργανώσεων και εκκλησίας. Στους αγώνες αυτούς τα εργατικά συνδικάτα της Δεξιάς ακολούθησαν απεργοσπαστική πολιτική με την ενεργό συμπαράσταση της Εκκλησίας (Π.Παπαπολύβιου, Ιστορικά Ελευθεροτυπίας). Εκτός, όμως, από τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της Δεξιάς είχαμε και την τρομοκρατική δράση της οργάνωση Χ2, η οποία ιδρύθηκε από συνεργάτες του Γρίβα με τη στήριξη των Άγγλων και η οποία επιδόθηκε σε τρομοκράτηση των αριστερών ηγετών (Ξ.Καλλή, Ιστορικά Ελευθεροτυπίας )

ζ) τον ψευδεπίγραφο πατριωτισμό των αποκαλούμενων εθνικιστικών δυνάμεων, ο οποίος πάει περίπατο όταν βλέπουν ότι κινδυνεύει η εξουσία η δική τους και τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπούν και τότε δεν έχουν κανένα πρόβλημα είτε να συνεργαστούν με ξένες δυνάμεις κατοχής είτε με τον τυχοδιωκτικό και μυωπικό τρόπο δράσης τους να βλάψουν τελικά την υπόθεση που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν. Γι αυτό τον ιδιότυπο πατριωτισμό της προσωπικής ωφελείας και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, θα μιλήσουμε στην επόμενη παράγραφο.

Ο μύθος της εθνικής ενότητας στο πρόσωπο του Γρίβα

Η μελέτη του κυπριακού ζητήματος προσφέρεται για την αποδόμηση των επιχειρημάτων περί της λεγόμενης “εθνικής εθνότητας”. Ας ξεκινήσουμε από το Γρίβα, η δράση του οποίου στα πλαίσια της ΕΟΚΑ τον κατέταξε στους ήρωες του κυπριακού αγώνα. Πόσο πατριώτης και πόσο διατεθειμένος ήταν, όμως, να υπηρετήσει κάποιο άλλο ταξικό συμφέρον πέρα από το δικό του χάριν της εθνικής ενότητας που επικαλούνταν;

Η απάντηση έρχεται αβίαστη, αν θυμηθούμε το προηγούμενο παρελθόν του στην οργάνωση-Χ, μία οργάνωση που έδρασε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και είχε ως αντίπαλο όχι τους Γερμανούς, αλλά τους κομμουνιστές. Στα πλαίσια αυτής της δράσης της συνεργαζόταν και προμηθευόταν όπλα από τους Γερμανούς.

Για τη δράση αυτής της οργάνωσης αντιγράφουμε από τον Ιό της Κυριακής, της εφημερίδας Ελευθεροτυπία  (  βλέπε  εδώ )

Γράφει, λοιπόν, ο Ιός :

" Ο Θανάσης Χατζής, κατατάσσει σαφώς τη "Χ" στην κατηγορία των ομάδων που πέρασαν από το δοσιλογισμό στην "αγγλοφιλία": "Αυτόν τον καιρό (άνοιξη 1943) κάνουν την εμφάνισή τους και οι “μπουραντάδες” αστυνομικοί με τις χαρακτηριστικές κάσκες των SS, οι “μαντουβαλαίοι” στον Πειραιά, τα κοινωνικά αποβράσματα της Ειδικής Ασφάλειας, οι “Χίτες” του Γρίβα, οι εδεσίτες του Παπαγεωργίου και μια σειρά άλλοι εθνοπροδότες με επικεφαλής “εθνοσωτήρες” της “Στρατιωτικής ιεραρχίας” σαν τους Βεντήρη, Σπηλιωτόπουλο, Ζερβέα, Αντωνόπουλο, Σταθόπουλο, όλοι στην υπηρεσία του Ράλλη και μέσω αυτού των Γερμανών και ταυτόχρονα των Αγγλων." ("Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε", εκδόσεις "Παπαζήση", Αθήνα 1977-1979, τ. Α', σελ. 433)

Ανάλογη είναι η εκτίμηση και του νέου ιστορικού Mark Mazower: "Στους δρόμους κάτω από το ναό του Θησείου, οι ένοπλοι της "Χ" αντάλλασσαν πυρά με τα περίπολα του ΕΛΑΣ κι έπαιρναν μέρος σε σημαίνουσες επιχειρήσεις πλάι στα Τάγματα Ασφαλείας. 'Σήμερα είναι με τους Γερμανούς, αύριο, όταν ξανάρθει ο ευλογημένος ο βασιλιάς, μ' αυτούς που θα τον φέρουν πίσω'. 'Ετσι εκτιμούσε το πιστεύω τους ένας παρατηρητής." ("Στην Ελλάδα του Χίτλερ", εκδόσεις "Αλεξάνδρεια", Αθήνα 1994, σελ. 378).

Από πολλές μαρτυρίες στη δίκη των δωσίλογων μαθαίνουμε ότι τα γερμανικά όπλα τα προμηθευόταν η "Χ" μέσω της κυβέρνησης Ράλλη: "Κατά το πλείστον τα όπλα αυτά τα επήρεν η "Χ" κατ' Αύγουστον ή Σεπτέμβριον του 1944." (Κατάθεση του Κ. Ροδοκανάκη του ΕΔΕΣ, βλ. Λευτέρη Αποστόλου "Η παρωδία της δίκης των δοσιλόγων", εκδόσεις "Ο Ρήγας", Αθήνα, Ιούνης 1945, σελ. 67)

Σε απόρρητη έκθεσή του για τη "Χ", ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Lincoln Mac Veagh (26/10/1945) αναφέρεται σαφώς στη συνεργασία της με τους κατακτητές. "Καθώς μεγάλωνε ο έλεγχος των κομμουνιστών πάνω στον ΕΛΑΣ, η "Χ" γινόταν όλο και περισσότερο μια καθαρά αντί-κομμουνιστική οργάνωση. Λέγεται ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, δίνοντάς τους πληροφορίες για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται οι κομμουνιστές ηγέτες, και την ίδια στιγμή δεχόταν κάποια όπλα από τις γερμανικές αρχές, με τα οποία διεξήγε κατά καιρούς οδομαχίες κατά των Ελασιτών. Όσο μειωνόταν ο έλεγχος των Γερμανών πάνω στην Αθήνα, αυξάνονταν οι σποραδικές συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και "Χ", κι αυτό ήταν σε βάρος της "Χ"." (Yiorgos Chouliaras, Dan Georgakas, "Documents: Dispatches of Lincoln Mac Veagh", στο Journal of the Hellenic Diaspora, Vol. XII/No 1, Spring 1985).

Η "Χ" έγινε γνωστή ως όργανο των πιο αντιδραστικών πολιτικών κύκλων και διέπρεψε σε δολοφονικές μεθόδους κατά των κομμουνιστών (με την πιο διασταλμένη έννοια του όρου). Τρεις μόλις μέρες μετά την απελευθέρωση, μια ομάδα "Χιτών" πυροβόλησε στα τυφλά, πάνω σε μια διαδήλωση και δολοφόνησε 7 πολίτες.

"Οι συγκρούσεις των εξοπλισμένων από τους Αγγλους πια δεξιών ομάδων (χθεσινών συνεργατών των Γερμανών) και ειδικά της "Χ", γίνονται καθημερινό φαινόμενο στην Αθήνα. Στις 15/11/1944, μια διαδήλωση με αίτημα την τιμωρία των προδοτών και την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες του κατακτητή, χτυπήθηκε στην πλατεία Ομονοίας από "Χίτες". Αποτέλεσμα 7 νεκροί και πολλοί τραυματίες." (Περικλή Ροδάκη, "Δεκέμβρης 1944", εκδόσεις "Επικαιρότητα", Αθήνα 1984)

Η κυβέρνηση Παπανδρέου και οι Αγγλοι, ενώ στα λόγια παραδέχονται την ανάγκη να αφοπλιστεί η "Χ", τη θεωρούν χρυσή εφεδρεία και την προστατεύουν. Η "Χ" θα ενταχθεί στον "εθνικό σχεδιασμό" των Δεκεμβριανών, και θα αποτελέσει την κύρια παραστρατιωτική δολοφονική και εκβιαστική οργάνωση στην περίοδο της τρομοκρατίας μετά τη Βάρκιζα.

Αυτή, λοιπόν, ήταν η δράση της οργάνωσης Χ και του Γρίβα. Μια οργάνωση που για να χτυπήσει τους Έλληνες κομμουνιστές δε δίστασε να συνεργαστεί με τους Γερμανούς κατακτητές και, στη συνέχεια, με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές. Τόσο “πατριωτική”, λοιπόν, υπήρξε η δράση της.

Εκτιμώντας οι Άγγλοι τη δράση αυτή, θεώρησαν ότι την ίδια επιτυχία θα είχε η οργάνωση Χ και κατά των Κυπρίων κομμουνιστών. Έτσι, οι Άγγλοι θα μεθοδεύσουν και θα διευκολύνουν την ίδρυση το 1948 από εκπροσώπους του Γρίβα της οργάνωσης «Χ2», η οποία ανέλαβε την τρομοκράτηση και δολοφονία των αριστερών ηγετών στην Κύπρο. (Ξ.Καλλή, Ιστορικά Ελευθεροτυπίας)

Χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω για να καταλάβουμε ποια θα ήταν η δράση του Γρίβα, αν την εξουσία στην Κύπρο την καταλάμβανε το κομμουνιστικό κόμμα; Χρειάζεται να σκεφτούμε με ποιους θα συνεργαζόταν εναντίον των κομμουνιστών; Χρειάζεται επίσης πολλή σκέψη για να καταλάβουμε τι θα έκανε ο Γρίβας αν βρισκόταν στη Κύπρο και την εξουσία στην Ελλάδα κατελάμβανε το ΕΑΜ ; Θα προσπαθούσε να ενώσει την ΕΑΜική Ελλάδα με την Κύπρο, χάριν της εθνικής ενότητας ; Αστεία πράγματα, μόνο για αφελείς που παραμυθιάζονται από την εθνικιστική προπαγάνδα.

Αλλά και από την απέναντι πολιτική πλευρά λειτουργεί το πράγμα , με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αν το ΑΚΕΛ είχε επικρατήσει στην Κύπρο, θα επιθυμούσε την ένωση με την Ελλάδα του Παπάγου, που εκείνη την εποχή έστελνε καθημερινά κομμουνιστές στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα κολαστήρια της Γυάρου και της Μακρονήσου;

Πάλι αστεία πράγματα, και μόνο οι αφελείς δεν μπορούν να το καταλάβουν. Και, όμως, στο ζήτημα αυτό υπάρχει απ'ότι φαίνεται πολλή αφέλεια, καθώς είναι φανερό ότι χρειάζεται πολλή δουλειά για να αποδομήσεις στη συνείδηση μεγάλου μέρους του κόσμου, αυτό το παραμύθι περί δήθεν εθνικής ενότητας που του σερβίρουν. Είναι πολύ δύσκολο να περάσεις το μήνυμα ότι όταν αυτοί – οι κυβερνώντες - εννοούν εθνική ενότητα εννοούν ενότητα που θα διασφαλίζει τα ταξικά τους συμφέροντα. Όταν αυτοί μιλάνε για εθνική ενότητα, εννοούν σαφώς υποταγή του λαού στη δική τους τάξη.

Τι είν' η πατρίδα μας

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Αυτά τα συμπαθητικά και μάλλον αφελή και αθώα έγραφε κάποτε ο Ιωάννης Πολέμης. Η πατρίδα, όμως, είναι ίδια για όλους τους κατοίκους της;

Όπως έγραφε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, απαντώντας στην κατηγορία ότι οι κομμουνιστές θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα :

“Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.”

Υπάρχει, λοιπόν, η πατρίδα της άρχουσας τάξης και υπάρχει και η πατρίδα των προλεταρίων. Υπάρχει η Ελλάδα των εξουσιαστών και η Ελλάδα των εξουσιαζομένων. Η Ελλάδα των εχόντων και η Ελλάδα των μη. Τα συμφέροντα των δύο Ελλάδων όχι μόνο δεν ταυτίζονται αλλά είναι ευθέως συγκρουόμενα. Όταν οι εξουσιαστές λένε ότι πρέπει να σωθεί η χώρα, εννοούν τη δική τους Ελλάδα και τα δικά τους συμφέροντα.

Το ότι η Ελλάδα δεν είναι ίδια για όλους, το ένιωσαν πολύ καλά στο πετσί τους – χωρίς πιθανό να είναι σε θέση να το αναλύσουν - οι κολίγοι της Θεσσαλίας, όταν η Θεσσαλία προσαρτήθηκε στο ελληνικό κράτος το 1881. Προσάρτηση κατά την οποία οι Έλληνες κολίγοι της Θεσσαλίας βρέθηκαν σε χειρότερη θέση από ό,τι επί Τουρκοκρατίας !!

Διαβάζουμε από το tvxs.gr : "Επί Τουρκοκρατίας οι κολίγοι της Θεσσαλίας είχαν τη νομή της γης που καλλιεργούσαν, των οικιών και τον βοσκότοπων και δεν επιτρεπόταν να εκδιωχθούν από αυτή, ενώ σε αντάλλαγμα οι τσιφλικάδες είχαν δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων.

Εν όψει της προσάρτησης, οι Τούρκοι φεουδάρχες πούλησαν τις εκτάσεις σε Έλληνες εμπόρους της Κωνσταντινούπολης ή των παροικιών, οι οποίοι αποδείχθηκαν χειρότεροι δυνάστες. Σε αντίθεση με το οθωμανικό, το αστικό νομοθετικό πλαίσιο του ελληνικού κράτους στερούσε από τις καλλιεργητικές συμβάσεις τον ισόβιο και κληρονομικό χαρακτήρα τους και επέτρεπε τον εκδίωξη των αγροτών."

Ποια πατρίδα, λοιπόν, να αγαπήσουν οι κολίγοι της Θεσσαλίας; Τα χωράφια που δεν είχαν; Τα σπίτια που δεν είχαν; Τα αφεντικά τους που αποδείχτηκαν χειρότερα και από τους Τούρκους; Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και αλίμονο σ'αυτόν που δεν το βλέπει. Αν δεν έχεις κανένα δικαίωμα – δουλειά, σπίτι, ασφάλιση – δεν έχεις πατρίδα. Είσαι ένας ξένος στον ίδιο σου τον τόπο, μόνο που δεν έχουν το δικαίωμα να σε απελάσουν!

Και, όμως, κάθε φορά που η κυρίαρχη μεγαλοαστική τάξη κινδυνεύει, θα παίξει το παιχνίδι του πατριωτισμού, ξέροντας ότι χτυπάει μια ευαίσθητη χορδή. Θα βγάλει κραυγές για την “πατρίδα που κινδυνεύει” εννοώντας στην πραγματικότητα τα συμφέροντά της. Θα ζητήσει θυσίες από το λαό για το "καλό της χώρας" εννοώντας το δικό της το καλό.  Όπως έλεγε και ο Άγγλος συγγραφέας και ποιητής Samuel Johnson «Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».

Μα θα πει κανείς, εμείς δεν αγαπάμε την πατρίδα μας; Βεβαίως και την αγαπάμε, τη δική μας όμως πατρίδα. Την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τη γη που γεννηθήκαμε, το σπίτι μας, το χωράφι μας και θα την υπερασπιστούμε αν δεχτούμε εχθρική εισβολή. Αυτοί που δεν είναι σίγουρο ότι θα το κάνουν είναι οι “άλλοι” Έλληνες, που το πιο πιθανό είναι ότι θα εγκαταλείψουν τη χώρα – όπως πολλοί από αυτούς το έκαναν σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν. Εμείς είμαστε λοιπόν οι αληθινοί πατριώτες και όχι οι “κατ'επάγγελμα” και για προσωπικό όφελος “πατριώτες”

Υπάρχουν, όμως, θα πει κανείς και κάποιοι πατριώτες που δεν ανήκουν στη μεγαλοαστική τάξη και που αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες εθνικιστές. Πράγματι υπάρχουν και κάτι τέτοιοι που αυτό που τους κινεί μπορεί μάλλον να το ερμηνεύσει η ψυχιατρική. Ανθρωποι κατά βάση ελλειμματικοί, προσωπικότητες κομπλεξικές που από προσωπικά αδιέξοδα μισούν κάθε διαφορετικό. Αυτοί έχουν βρει ως ενοποιητικό στοιχείο το κόμμα της Χρυσής Αυγής και είναι άνθρωποι που αν βρεθούν στο τιμόνι της χώρας είναι σίγουρο ότι είτε θα την οδηγήσουν σε εθνική καταστροφή – όπως έγινε στη Μικρασιατική καταστροφή ή στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο – είτε λόγω του συμπλεγματικού τους χαρακτήρα θα δημιουργήσουν μία αυταρχική εξουσία που θα μισεί και θα κυνηγά κάθε τι διαφορετικό και κάθε τι που θα αντιστέκεται στην εξουσία τους, όπως συμβαίνει με όλα τα δικτατορικά καθεστώτα και δε θα έχει καμία σημασία αν θα έρθουν στην εξουσία μέσω εκλογών. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όταν έρθουν στην εξουσία, θα καταργήσουν τις εκλογές όπως έκανε και ο Χίτλερ ( όταν ανέβηκε στην εξουσία μέσω εκλογών ! )

Νομίζω ότι τα παραπάνω ήταν απαραίτητα για να μπορέσουμε να αποστασιοποιηθούμε από ψευτοέννοιες του τύπου “εθνική ενότητα”, ώστε να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε χωρίς παρωπίδες τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην Κύπρο και για τα οποία τη μεγαλύτερη ευθύνη τη φέρουν οι δήθεν “υπερπατριώτες”, οι οποίοι επικαλούμενοι τον πατριωτισμό τους στην ουσία προσπαθούσαν να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούσαν και τα δικά τους προσωπικά και πολιτικά συμφέροντα. Δεν επρόκειτο για λάθη που οφείλονταν σε εγκληματική αμέλεια ή σε υπερβολικό ενθουσιασμό. Επρόκειτο για κινήσεις που αποσκοπούσαν στην προάσπιση συγκεκριμένων συμφερόντων, μαζί με τα οποία καταστράφηκαν και οι ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανυποψίαστων ανθρώπων

Επίλογος

Από τα παραπάνω, νομίζω πως γίνεται σαφές ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να συγκινούμαστε από ένα τραγούδι σαν κι αυτό

αλλά, από την άλλη πλευρά, πρέπει να έχουμε και στο πίσω μέρος του μυαλού μας αυτά που λέει και το επόμενο τραγούδι