Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω

Ο Άδωνις Γεωργιάδης έγραψε Ιστορία. Πολλοί λένε πως είναι ο πρώτος αυτοδημιούργητος επιτυχημένος βλάξ πολιτικός. Μα θα μου πείτε, είναι ο πρώτος βλάξ πολιτικός; Και ο Γιακουμάτος, η Φώφη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Χρυσοχοίδης, όλοι αυτοί τι είναι αν όχι βλάκες; Συμφωνώ, αλλά δεν είναι αυτοδημιούργητοι. Εξελίχθηκαν μέσω μηχανισμών και έφτασαν εκεί που έφτασαν.

Ο Άδωνις, όμως, είναι αυτοδημιούργητος. Ξεκίνησε από το μηδέν, πουλώντας την Ιστορία των Ελλήνων από την τηλεόραση. Και άλλοι στο παρελθόν είχαν προσπαθήσει να φτιάξουν πολιτική καριέρα μόνοι τους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ποιος δε θυμάται, για παράδειγμα, το Βασίλη Λεβέντη ή το Δημοσθένη Βεργή; Αμφότεροι διάσημοι μεν, αποτυχημένοι δε.

Ο Άδωνις, όμως, πέτυχε. Κόντρα στο κατεστημένο, κόντρα στα τζάκια της πολιτικής ανέβαινε σιγά-σιγά τα σκαλοπάτια της επιτυχίας. Και αυτό δεν του το συγχωρούσαν οι μικρόψυχοι συμπολίτες μας. Στη χώρα που τρώει τα καλύτερα παιδιά της, ο φθόνος περισσεύει. Και τι δεν του έσυραν; Τον αποκάλεσαν τηλεμπακάλη, τηλεμαιντανό, τσιρίδα, μπουμπούκο !!! Ο Άδωνις, όμως, αγόγγυστα τα υπόμενε όλα. Στο μυαλό του ένα πράγμα είχε μόνο, την επιτυχία. Σαν το μυρμηγκάκι δούλευε σκληρά, την ώρα που οι άλλοι τον κορόιδευαν. Ως άνθρωπος, βέβαια, ξέκλεβε και λίγο χρόνο προκειμένου να διασκεδάσει

Και η ανταμοιβή του δεν άργησε να έρθει. Ο Αντώνης Σαμαράς, εκτιμώντας τις ικανότητες και την εργατικότητά του, τον διόρισε υπουργό Υγείας!!! Και τι δεν είπαν πάλι γι' αυτόν. Πως πρώτη φορά, λέει, είδαν να διορίζεται ένας ασθενής ως υπουργός Υγείας !!! Η ζήλεια δεν μπορούσε πλέον να κρυφτεί!!!

Ο Άδωνις, όμως, δεν έδινε σημασία στα πικρόχολα και μικρόψυχα σχόλια. Ως μεγάλος άνδρας – το ένιωθε πλέον - δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με ποταπότητες. Φόρεσε το σοβαρό του ύφος (όσο μπορούσε) και άρχισε να παριστάνει τον υπουργό. Τώρα , δε γέλαγε κανείς. Όλοι είχαν καταλάβει πως μια νέα εποχή ξημέρωνε. Μια ολόκληρη γενιά διαπαιδαγωγήθηκε στη βλακεία και άρχισαν πλέον να φαίνονται οι πρώτοι καρποί αυτής της διαπαιδαγώγησης. Ένας δικός τους άνθρωπος είχε ανέβει στα ανώτερα αξιώματα. Οι βλάκες είχαν πια ελπίδα σ'αυτό τον τόπο.

Η δικαίωση για τον Άδωνι είχε πλέον έρθει αν και, χωρίς να το ομολογεί, άλλο ήταν το υπουργείο που επιθυμούσε, άλλος ήταν ο έρωτάς του.

Το όνειρο του Άδωνι

Πάντα ο κρυφός πόθος του Άδωνι ήταν το Υπουργείο Παιδείας. Κάθε βράδυ ονειρευόταν να ανέβει στο τιμόνι της εκπαίδευσης και να την εξυγιάνει. Αρκετά είχαν παίξει μπάλα οι αριστεροί. Τώρα θα έπαιζε αυτός.

Πρώτα απ'όλα θα τοποθετούσε φρουρές από ΜΑΤ στις εισόδους των σχολείων και στα σχολικά προαύλια. Οι μαθητές, πλέον, θα σταματούσαν να είναι απείθαρχοι και θα αφοσιώνονταν αποκλειστικά στη μελέτη τους. Για ενίσχυση του σκοπού αυτού, θα επανέφερε και το θεσμό της σχολικής ποδιάς.

Θα επανέφερε τους τόνους και τα πνεύματα. Οι μαθητές θα μάθαιναν να μιλάνε Αρχαία Ελληνικά και να απαγγέλουν Όμηρο από το πρωτότυπο. Η έκφραση πολιτικών απόψεων από μαθητές και καθηγητές θα απαγορευόταν. Οι παρελάσεις θα ήταν πιο συχνές και η παρουσία όλων των μαθητών θα ήταν υποχρεωτική. Τα Θρησκευτικά θα αναβαθμίζονταν σε πρωτεύον μάθημα και θα άρχιζε ένας μεγάλος διάλογος πάνω στο κατά πόσο η θεωρία του Δαρβίνου μπορεί να σταθεί επιστημονικά και, κατά συνέπεια, αν είναι σκόπιμο να διδάσκεται στα σχολεία.

Αλλά αυτό που περίμενε να κάνει πάνω απ'όλα, ήταν αυτό για το οποίο πίστευε πως ήταν προορισμένος από την ώρα που γεννήθηκε. Να ξαναγράψει την Ιστορία όπως πραγματικά ήταν και όχι όπως όπως είχαν καταφέρει να τη διαστρεβλώσουν οι κομμουνιστές που ήταν στην εξουσία τόσα χρόνια. Να μάθουν όλοι οι Έλληνες το βρώμικο ρόλο των κομμουνιστών και ότι αν οι κομμουνιστές δεν πείραζαν τους Γερμανούς, ούτε κι αυτοί θα πείραζαν τους Έλληνες. Να μάθουν όλοι πως οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών στην πραγματικότητα ήταν πατριώτες, που είχαν όμως σύνεση και ρεαλισμό, σε αντίθεση με τους τυχοδιώκτες και ανεύθυνους κομμουνιστές που χτυπούσαν τους Γερμανούς.

Αυτά ονειρεύεται ο Άδωνις. Και όχι μόνο αυτά. Βλέπει στον ύπνο του πως, μετά τη μεγάλη του επιτυχία στο υπουργείο Παιδείας, τον καλούν να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Τώρα θα γίνει γνωστός παγκοσμίως. Όλος ο κόσμος θα μάθει πως η Ελλάδα δε σταμάτησε να βγάζει ήρωες. Πως μετά το Λεωνίδα, τον Αλκιβιάδη και το Μέγα Αλέξανδρο, έρχεται ο Άδωνις!!!

Βλέπει τον εαυτό του με χλαμύδα στη γέφυρα της ελληνικής φρεγάτας, να περιπολεί το Αιγαίο και το Ιόνιο σπέρνοντας τον τρόμο στους Τούρκους και τους Αλβανούς. Ονειρεύεται να πετάει πάνω από το Αιγαίο και να πέφτει με αλεξίπτωτο στα Ίμια.

Οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι, οι Σκοπιανοί θα κρυφτούν στα λαγούμια τους και θα ανοίξει, έτσι, ο δρόμος για την πραγματοποίηση του μεγάλου του σχεδίου:  Να πάρει εκδίκηση από τους Πέρσες για την άδικη επίθεση που εξαπέλυσαν στην Ελλάδα ο Δαρείος και ο Ξέρξης και να συνεχίσει το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κατακτώντας επιτέλους την Ινδία.

Αυτά βλέπει στο όνειρό του ο Άδωνις και όταν ξυπνάει στενοχωριέται που όλα αυτά είναι ένα όνειρο. Τώρα, όμως, είναι υπουργός – έστω και Υγείας. Αν επιτύχει στο πόστο του, μπορεί να ελπίζει ότι κάποια μέρα τα όνειρά του θα πάρουν σάρκα και οστά.

Και έχει πράγματα να κάνει στο πόστο αυτό. Πρώτα απ'όλα, θα βάλει φρουρές από ΜΑΤ στην είσοδο και στους διαδρόμους των νοσοκομείων, απαγορεύοντας με τον τρόπο αυτό την πρόσβαση στα δημόσια νοσοκομεία των μεταναστών και των ανασφάλιστων Ελλήνων.

Καθώς, μάλιστα, αυτοί θα αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, δε θα χρειάζονται πλέον όλα τα δημόσια νοσοκομεία. Ένα μόνο σε κάθε περιφέρεια της Ελλάδας θα αρκεί και τα υπόλοιπα θα κλείσουν, απαλλάσσοντας το κράτος από τους μισθούς χιλιάδων γιατρών και νοσηλευτών. Σε τελική ανάλυση, πάντα πίστευε ότι κατά βάθος δε χρειαζόταν να υπάρχουν δημόσια νοσοκομεία. Όποιος αρρώσταινε, μπορούσε να πληρώσει και να πάει σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο και να μην επιβαρύνει το δημόσιο προυπολογισμό.

Όποιος, επίσης, χρειάζεται φάρμακα θα τα αγοράζει τώρα από την τσέπη του. Αρκετά εκμεταλλεύονταν οι επιτήδειοι τόσα χρόνια τα ασφαλιστικά ταμεία, επιβαρύνοντάς τα με περιττά έξοδα. Τώρα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. The party is over!!!

Αυτά σκεφτόταν ο Άδωνις όταν έμαθε την υπουργοποίησή του. "Η Παιδεία και η Εθνική Άμυνα μπορούν να περιμένουν", είπε χαμηλόφωνα. "Τώρα θα σκίσω την Υγεία. Μπουμπούκος, ε;" και ένα σατανικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του

Επιτυχία και βλακεία

Για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, ο Άδωνις  δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα που συνδυάζει τη βλακεία με την επιτυχία. Το φαινομενικό αυτό παράδοξο έχει απασχολήσει πολλούς και ένας από αυτούς είναι και ο συγγραφές Δ.Χαριτόπουλος. Διαβάζουμε αποσπάσματα από το βιβλίο του “Εγχειρίδιο βλακείας”

" Ο επιτυχημένος βλάκας δεν είναι ανέκδοτο. Είναι μια πραγματικότητα γύρω μας και δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση μια ορισμένη επίδοση ή δεξιοτεχνία των στόκων. Οι μιμητικές ικανότητες του δίποδου είναι εγγεγραμμένες στον γενετικό του κώδικα και εκπαιδεύεται σαν τον σκύλο, την αρκούδα, το άλογο, το δελφίνι. Δεν τίθεται θέμα ότι μεγάλο μέρος της διανοητικής εργασίας οφείλεται στη μίμηση και όχι στη σκέψη. Ο ταγμένος βλαξ με το ανάλογο κούρντισμα μπορεί να κάνει θαύματα: να διευθύνει μια ορχήστρα, να οδηγήσει αεροπλάνο, να διδάξει φιλοσοφία, να γυρίσει μια ταινία, να αναλάβει υπουργείο, να παρουσιάσει μια τηλεοπτική εκπομπή, να γράφει σε εφημερίδα, να δώσει διαλέξεις. Μόνο που όταν συμβεί να γνωρίσεις από κοντά έναν τέτοιο αστέρα η απογοήτευση είναι αναμενόμενη.

Ο γελοίος είναι άλλου είδους ταραχή. Είναι βλάκας με έπαρση. Η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον χαντακώνει και γίνεται φαιδρός, γραφικός, καβαλημένος, δήθεν, ψώνιο, θέατρο, καλάμι, μασκαράς, νούμερο και πιο βαριά (αν το παρακάνει) ξεφτίλας, ρεζίλης, ρεντίκολο, καραγκιόζης, σούργελο, ρόμπα. Το βασικό χαρακτηριστικό του γελοίου είναι ότι «δεν είναι στη θέση του». Γι’ αυτό όταν κάποιος αρχίζει να τσουτσουμίζει και να περιαυτολογεί αναιδώς, η πρόγκα είναι «κάτσε στα κιλά σου», «κάτσε στα κυβικά σου», «δε σε παίρνει». Ο χρυσός κανόνας των παλιών «τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που δικαιούσαι» δεν ισχύει για το ψώνιο που ζει εν αναμονή του θριάμβου του και φαντασιώνεται για τον εαυτό του όσα δεν είναι και όσα δεν δύναται. Και όσο πιο υπερβολική είναι η φανταστική εικόνα που προβάλλει προς τους άλλους τόσο περισσότερο διψάει για επιβεβαίωση και αναγνώριση. Βέβαια, ό,τι και να πεις για τον εαυτό σου, ο άλλος σε βλέπει και επειδή ο κομπασμός και η αμετροέπεια εκτός από βλακεία είναι και απρέπεια, τον γελοίο και μαλάκα να τον πεις δεν είναι λάθος.

Ο γελοίος δεν μαζεύεται. Αν είχε κάποιος τη δυνατότητα να παρατηρήσει καταλεπτώς την καθημερινή ζωή ενός ευφυούς ανθρώπου, οι πιθανότητες να διαπιστώσει τη νοημοσύνη του είναι ελάχιστες. Με τον συνηθισμένο τρόπο ντύνεται, τρώει, οδηγεί, περπατάει, συζητάει, τα πίνει με τους φίλους του. Αντιθέτως, ο γελοίος δεν εννοεί να περάσει απαρατήρητος, δεν το επιτρέπει στον εαυτό του. Το νούμερο θορυβεί, κάνει τα λεφτά του ψιλά για να φαίνονται πολλά. Επιζητεί το «θεαθήναι», «τα μάτια του κόσμου», σαν να βρίσκεται διαρκώς επί σκηνής: η κίνηση, το ύφος, ο τόνος της φωνής, το κόρδωμα απευθύνονται πάντα σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο του πραγματικού, στη σύμπασα κοινωνία. Ακόμα και στις ιδιάζουσες περιπτώσεις που υποδύεται τον σεμνό, ανιδιοτελή και «low profile», η έπαρση αδύνατον να κουκουλωθεί, πάλι να εντυπωσιάσει θέλει, να «πουλήσει μούρη», είναι «πουλ μουρ», όπως λένε τα πιτσιρίκια.

Επίλογος

Δε θα μπορούσαμε να κλείσουμε το αφιέρωμα αυτό, χωρίς να παραθέσουμε μερικά βίντεο. 

Στο πρώτο βίντεο, θα διαπιστώσουμε ότι ο εν λόγω κύριος - εκτός από γραφικός - αποδεικνύεται και μεγάλος πολιτικός τυχοδιώκτης, καθώς δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να πάει στη ΝΔ και χαρακτηρίζει παρανοικούς και ναρκομανείς όσους διασπείρουν αυτές τις φήμες. Αμέτρητα είναι επίσης τα βίντεο στα οποία - λίγο πριν εγκαταλείψει το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη - δίνει όρκους πίστης στον Καρατζαφέρη και κατακεραυνώνει με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς το Σαμαρά και το σύμβουλό του Κρανιδιώτη για τον οποίο λέει χαρακτηριστικά ότι "έχει πολιτικό μυαλό μικρού παιδιού". Τι εμπιστοσύνη μπορεί να του έχει κανείς, είτε συνεργάτης του είναι αυτός είτε ψηφοφόρος του;

Τα δύο επόμενα βίντεο προσφέρουν άφθονο γέλιο και στιγμές μεγάλης διασκέδασης 

Αρκεί, βέβαια, να μη σκεφτείς τη στιγμή που τα παρακολουθείς ότι ο κωμικός -πρωταγωνιστής τους είναι υπουργός. 

Γιατί, αν μη τι άλλο, έχεις απαίτηση ειδικά από κάποιον που κατέχει δημόσιο αξίωμα να διατηρεί την αξιοπρέπειά του και να μην εξευτελίζεται προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Όπως έγραφε ο Κωνσταντίνος Καβάφης 

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Όσο μπορείς, 1913)