Όλα τριγύρω αλλάζουνε, μ΄ αυτοί στα ίδια μένουν

Η σχέση όλων ημών που υπήρξαμε μέλη του Κόμματος με το Κόμμα, μοιάζει με τις σχέσεις που διατηρούμε με τους πρώην ερωτικούς συντρόφους μας. Ξαφνικά, με τη διάλυση της σχέσης, αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας όλα τα ελαττώματά τους, τα οποία βέβαια πάντα υπήρχαν, απλά τώρα αποκτήσαμε την ικανότητα να τα βλέπουμε. Για να είμαστε, όμως, δίκαιοι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι κατά τη διαδικασία αυτή, έχουμε την τάση να μεγεθύνουμε τα ελαττώματα και να σμικρύνουμε τα προτερήματα.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ζωή συνεχίζεται, πως ό,τι έγινε έγινε και ο καθένας πρέπει να συνεχίσει το δρόμο του. Έλα, όμως, που η παλιά σου αγάπη σε προκαλεί συνεχώς να ασχολείσαι μαζί της. Τη μία λέει ότι είσαι ψεύτης, την άλλη ότι είσαι πουλημένος, την τρίτη ότι δεν αξίζεις τίποτα, την τέταρτη ότι της κλέβεις την πελατεία και πάει λέγοντας.

Ας πούμε, λοιπόν, και μεις μερικά πράγματα για την παλιά μας αγάπη. Πράγματα που θα μπορούσε κανείς να τα παραβλέψει, αν το Κόμμα δεν διεκδικούσε κατ'αποκλειστικότητα για τον εαυτό του τον τίτλο του αλάνθαστου και του αμόλυντου.

Επικοινωνιακή στρατηγική του Κόμματος

Τρεις είναι οι πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η επικοινωνιακή στρατηγική του Κόμματος.

α) Το Κόμμα κατέχει την απόλυτη αλήθεια

β) Το Κόμμα λέει πάντα την αλήθεια, σε αντίθεση με τους άλλους που κοροιδεύουν το λαό

γ) Το Κόμμα είναι επαναστατικό, σε αντίθεση με τους “ψευτοεπαναστάτες”

Πόσο, όμως, τα παραπάνω ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Ας τα δούμε ένα-ένα :

α) Πότε το Κόμμα ήξερε τι έκανε; Να θυμίσουμε την “οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα”, την αρχική στάση του Κόμματος απέναντι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, την αποκήρυξη Πλουμπίδη, την αποκήρυξη και τη διαπόμπευση του Βελουχιώτη, τη “συμφωνία της Βάρκιζας”; Για όλα αυτά, το Κόμμα έκανε την αυτοκριτική του και καθάρισε. Για τους υπόλοιπους, το Κόμμα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτό.

β) Πότε το Κόμμα έλεγε την αλήθεια; Όταν καταδίκαζε το Στάλιν ή όταν τον υπερασπιζόταν; Όταν υποστήριζε την περεστρόικα ή όταν την κατηγορούσε; Όταν ισχυρίζεται ότι οι εκλογές είναι αυταπάτη ή όταν καλεί το λαό να στηρίξει με την ψήφο του το Κόμμα; Κατά τ' άλλα, μόνο οι άλλοι είναι κωλοτούμπες

γ) Με ποιον τρόπο το Κόμμα είναι επαναστατικό; Με την απλή διακήρυξη ότι “σοσιαλισμός ή τίποτα”; Ποιες είναι οι πρακτικές του Κόμματος που να του δίνουν το δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται επαναστατικό; Μήπως δε συμμετέχει στις εκλογές; Μήπως δε συμμετέχει στο κοινοβούλιο, καταθέτοντας προτάσεις νόμου και, άρα, συμμετέχει κατά το ποσοστό που του αναλογεί στην αστική διαχείριση; Μήπως δεν καταγγέλει και αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε απόπειρα ανατρεπτικής ενέργειας;

Δυστυχώς για το Κόμμα, το τι συμβαίνει είναι πολύ γνωστό στους “παροικούντες την Ιερουσαλήμ”. Το Κόμμα, από υπηρέτης των συμφερόντων του λαού, έγινε υπηρέτης του εαυτού του και οι κομμουνιστές που το ακολουθούσαν έγιναν κουκουέδες.

Όσοι δεν το άντεξαν αυτό, έφυγαν. Και, κατά την πάγια τακτική του Κόμματος, κατηγορούνται από αυτό ως προδότες, τυχοδιώκτες, οπορτουνιστές, ρεφορμιστές και μη έχοντες ταξική συνείδηση. Κι ακούγοντάς τα αυτά κλαίνε , οργίζονται και γελάνε μαζί.

Το Κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ

Αφού το Κόμμα θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικός απατεώνας, τι κάνει γι' αυτό εκτός από το να το λέει και να το διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία, όπως το γνωστό ανέκδοτο με το σκουληκάκι και να περιμένει χαιρέκακα στη γωνία του να επιβεβαιωθούν οι προφητείες του; 

Αυτό που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος να κάνει, θα ήταν να συνομιλήσει μαζί του και να δηλώσει στήριξη σε μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση. Με τον τρόπο αυτό είτε θα αποκαλυπτόταν στην πορεία ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός του ΣΥΡΙΖΑ είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαζόταν από το Κόμμα να συρθεί σε μια πραγματικά αριστερή διακυβέρνηση. 

Ό,τι και από τα δύο να συνέβαινε, το Κόμμα θα έβγαινε κερδισμένο αν, βέβαια, επιθυμεί πραγματικά τη στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά. Κινήσεις, δηλαδή, στοιχειώδους λογικής που όμως φαίνεται ότι λείπει από το Κόμμα. Ή μήπως ο σκοπός του Κόμματος είναι απλά η αυτοσυντήρησή του και αυτό, έτσι κι αλλιώς, το πετυχαίνει από τη γωνία του;

Η εκλογή Κουτσούμπα και η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος

Όπως φάνηκε και από την εκλογή του Δ.Κουτσούμπα στην ηγεσία του Κόμματος, το Κόμμα δεν έχει διδαχθεί τίποτα και επιμένει στο δρόμο της απομόνωσης και της γραφειοκρατίας. Από ομιλία του τελευταίου σε κομματική εκδήλωση στην Καλλιθέα, στα τέλη Μαρτίου διαβάζουμε :

"Δεν υπάρχει βάση συνεργασίας με κόμματα που πρόκυψαν από διάσπαση οπορτουνιστική από το κόμμα μας, όπως είναι σήμερα το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή ο ΣΥΝ, όλος ή ένα τμήμα του, το «αριστερό ρεύμα», ή το μέτωπο του Αλαβάνου, πιθανόν άλλα νέα κόμματα που μπορεί να προκύψουν – και δεν αποκλείεται τίποτα – από διαγραμμένους τα τελευταία χρόνια, μόνα τους ή σε συνεργασία με άλλους. Οπως το νέο σχήμα που εκκολάπτεται με ομάδες του Λαφαζάνη, του Αλαβάνου, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλων διαγραμμένων από το Κόμμα.... ο οπορτουνισμός πετάει συνεχώς κεφάλια σαν την Λερναία Υδρα, ακριβώς γιατί η εμφάνισή του, η ύπαρξή του, έχει και κοινωνικά αίτια. Η πάλη μαζί τους είναι συνεχής, είτε είναι δυνατός, είτε είναι αδύνατος κατά καιρούς ”

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, γεννιέται το ερώτημα με ποιον μπορεί να συμμαχήσει το Κόμμα; Μα με τον εαυτό του, φυσικά !!! Και αυτό ακριβώς κάνει. Καλεί το λαό σε “πλατιά αγωνιστική συμμαχία”, εννοώντας τη στοίχιση του λαού πίσω από το Κόμμα. Και όταν αναγγέλει μια πορεία διαμαρτυρίας, καλούν σε αυτήν μία ντουζίνα οργανώσεις : ΠΑΜΕ, ΜΑΣ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ,... σαν να είναι αυτόνομες συμμαχικές οργανώσεις , οι οποίες όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι επιμέρους συνδικαλιστικές οργανώσεις του Κόμματος. 

Όταν, μάλιστα, κάποιος φίλος του Κόμματος προσπαθούσε να μου εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ του ΠΑΜΕ και της ΕΣΑΚ-Σ κατάλαβα ότι το πράγμα έχει χοντρύνει και ότι οι σύντροφοι έχουν κάνει το σουρρεαλισμό τέχνη. Τι να πει κανείς και για τις ακηδεμόνευτες λαιΚΚΕς επιτροπές; Γελάει ο κόσμος. Και είναι πολύ χειρότερο να γελάνε μαζί σου παρά να σε βρίζουν.

Ωδή στο Κόμμα

Σε στιγμές μεγάλης έμπνευσης, γράφτηκε η παρακάτω “ωδή στο Κόμμα”. Γιατί, αν μη τι άλλο, το Κόμμα αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης.

Το Κόμμα τα ξέρει όλα...

Πάντα τα γνώριζε όλα...

Κι αν κάποτε έκανε λάθη

έκανε την αυτοκριτική του.

Κι αν κάποτε κάνει λάθη

θα κάνει πάλι την αυτοκριτική του.

Οι άλλοι, όμως, δεν κάνουν αυτοκριτική.

Υποκρίνονται ότι κάνουν.

Ρίχνουν στάχτη στα μάτια του λαού,

ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης.

Μόνο το Κόμμα κάνει αυτοκριτική...

Όλοι οι άλλοι κάνουν κωλοτούμπες.

Το Κόμμα δε ζητάει από σένα πολλά,

μόνο να το στηρίζεις.

Ούτε να σκέφτεσαι, ούτε να μιλάς...

Έτσι κι αλλιώς, ούτε το Κόμμα σκέφτεται.

Δε χρειάζεται να σκέφτεται,

γιατί όλα είναι γραμμένα στα Ιερά βιβλία

Ό,τι γράφηκε, όμως, γράφηκε...

Ό,τι διαφορετικό ειπωθεί από δω και στο εξής, θα είναι αίρεση

και ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί από το Κόμμα,

γιατί το Κόμμα πρέπει να επιζήσει

και αυτό δε μπορεί να γίνει όταν υπάρχουν γειτονικά μαγαζιά.

Μέχρι αυτά να κλείσουν, πρέπει το Κόμμα να φωνάζει ότι πουλάνε σκάρτο πράγμα

Το Κόμμα αγαπάει το λαό

Παλεύει και νοιάζεται γι' αυτόν

Όμως, ο λαός δε νοιάζεται για το Κόμμα

και το Κόμμα στενοχωριέται

και καμιά φορά αναρωτιέται

“Ο γιαλός είναι στραβός ή μήπως εμείς στραβά τον αρμενίζουμε;”

Όμως το Κόμμα δεν μπορεί να κάνει λάθος

και λέει ότι φταίει ο λαός που δεν καταλαβαίνει,

ενώ του τα έχει εξηγήσει τόσες φορές.

Όμως αυτός, βλάκας κι αχάριστος μαζί,

δεν ακούει το Κόμμα

και πάει και ψηφίζει συνέχεια τους άλλους.

Το Κόμμα λέει ότι δε θα σώσει αυτό τον κόσμο.

Ότι ο κόσμος, όταν το αποφασίσει, θα σωθεί μόνος του.

Όταν ο κόσμος ξεσηκώνεται

και βγαίνει στις πλατείες

το Κόμμα λέει ότι δεν ξέρει πού πάει

και γι'αυτό δε θα καταφέρει τίποτα.

Το Κόμμα έχει δίκιο και σ'αυτό.

Πάντα δίκιο είχε,

εκτός από τις περιπτώσεις που έσφαλλε.......