Η θεωρία των άκρων και η καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται (!)

Θεωρία των άκρων

Λίγο πριν από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική κατοχή, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία του Λιβάνου, ο τότε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου δήλωνε : "…Κόλαση είναι σήμερα η κατάσταση στην πατρίδα μας. Σφάζουν οι Γερμανοί, σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας, σφάζουν και οι αντάρτες… Με την τρομοκρατία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εδημιουργήθηκε δυστυχώς το ψυχολογικό κλίμα που επέτρεψε στους Γερμανούς να επιτύχουν στον τρίτο χρόνο της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα χρόνια: την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας..."

Δηλαδή, με λίγα λόγια, η μεγαλύτερη ελληνική αντιστασιακή οργάνωση κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εξισώθηκε με τους δοσίλογους και με τους ίδιους τους κατακτητές, κάτι που δεν έγινε σε καμμία άλλη κατεχόμενη χώρα της Ευρώπης. Η συνέχεια είναι γνωστή : Οι ταγματασφαλίτες μετατράπηκαν αρχικά σε εσωτερικό στρατό καταστολής υπό τη διοίκηση των Άγγλων και κατόπιν στελέχωσαν στρατιωτικά και πολιτικά το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος. Από την άλλη, οι αντάρτες του μεγαλύτερου - μαζί με αυτό των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων του Τίτο - εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στην Ευρώπη διώχθηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν.

Αυτό το εξόχως διδακτικό παράδειγμα θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε σε όλη του την έκταση το σκοπό της περίφημης θεωρίας των άκρων που ανασύρθηκε εσχάτως και η οποία εξισώνει τη Χρυσή Αυγή και τις εγκληματικές φασιστικές ομάδες με την Αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες.

Οι συμψηφισμοί αυτοί δεν είναι ούτε αθώοι, ούτε προιόντα άγνοιας. Είναι αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδιασμού βάσει του οποίου, η κοινή γνώμη πρέπει να εξισώσει το θύμα με το θύτη και τον αντιστασιακό με τον εγκληματία. Σύμφωνα με το σχέδιο, η κοινή γνώμη θα απογοητευτεί από όλους, θα φοβηθεί, θα περιέλθει σε σύγχυση, θα αποπροσανατολιστεί και τελικά θα επιστρέψει στην αγκαλιά της “σταθερότητας”, της “ασφάλειας”, της “τάξης”, της “νομιμότητας” και προς όσους νομίζει ότι τη διασφαλίζουν ανεξάρτητα από το αν αυτοί είναι υπεύθυνοι για την ισοπέδωση της ζωής και των δικαιωμάτων του.

Ένας καλοπροαίρετος θα μπορούσε να αναρωτηθεί με ποιο δικαίωμα βάζει κανείς τους κοινωνικούς αγώνες στην ίδια ζυγαριά με το φασισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία και το μίσος προς το διαφορετικό. Η απάντηση που του δίνεται από τους εμπνευστές της θεωρίας των άκρων είναι ότι και οι δύο πλευρές θεωρούν τη βία ως αποδεκτό μέσο για την εκπλήρωση των σκοπών τους. Η βία, λοιπόν, είναι - σύμφωνα με αυτούς - το στοιχείο που ενοποιεί τους δύο χώρους και ταυτόχρονα τους τοποθετεί στα άκρα της πολιτικής σκηνής σε αντίθεση με το “ μετριοπαθές κέντρο” , το οποίο καταδικάζει τη βία “από όπου κι αν προέρχεται”.

Διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι το λιγότερο που θα μπορούσες να καταλογίσεις σε αυτό. Είναι απλά η βολική θεωρία για να συκοφαντήσουν τους κοινωνικούς αγώνες, να τους εξομοιώσουν με το τυφλό φασιστικό μίσος και να τους αμαυρώσουν.

Έτσι, εξισώνουν τα πογκρόμ και τις δολοφονίες μεταναστών με την αντίσταση των πολιτών απέναντι στην αστυνομική βία, την αυθαιρεσία της εξουσίας και την κοινωνική αδικία. Για να μπορέσουν, μάλιστα, να περάσουν στην κοινή γνώμη την εξίσωση αυτή, διαστρεβλώνουν και τα πραγματικά γεγονότα. Έτσι, οι δολοφονίες μεταναστών δεν αντιμετωπίζονται ποτέ ως στοχευμένα φασιστικά και ρατσιστικά εγκλήματα αλλά ως εγκλήματα του απλού ποινικού δικαίου και δεν επιδεικνύεται ποτέ ιδιαίτερος ζήλος στην εξιχνίασή τους. Το μόνο που συνομολογείται είναι ότι παρατηρούνται κάποιες ακραίες ενέργειες και επιθετικές συμπεριφορές κάποιων φανατικών που καταδικάζονται λεκτικά και μόνο.

Ενώ από τη μία μεριά υποβαθμίζονται οι εγκληματικές ενέργειες των φασιστών, από τη άλλη μεγεθύνονται δυσανάλογα από τον παραμορφωτικό φακό των ΜΜΕ και οι ενέργειες των κοινωνικών αγωνιστών. Έτσι, το ρεπορτάζ των μέσων μαζικής ενημέρωσης για μια διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αντί να αναφερθεί σε αυτό το γεγονός, θα επικεντρώσει την προσοχή του σε είκοσι βόμβες μολότοφ που έπεσαν από “κουκουλοφόρους” και θα το χρεώσει στους πολιτικούς χώρους που συμμετείχαν στη διαδήλωση.

Δηλαδή: Οι δολοφονίες μεταναστών μετατρέπονται από τα ΜΜΕ απλά σε ακραίες ενέργειες και οι διαδηλωτές, από την άλλη, μετατρέπονται σε κουκουλοφόρους τρομοκράτες. Το αποτέλεσμα έχει επιτευχθεί. Η εξίσωση – στα μάτια της κοινής γνώμης – των δύο χώρων έχει συντελεστεί.

Μετά την εξίσωση των δύο μορφών βίας, έρχεται και η επόμενη αυθαιρεσία : Για την άνοδο της ακροδεξιάς ευθύνονται, λένε, η Αριστερά , οι κοινωνικοί αγώνες και οι διαμαρτυρίες της! Φτιάχνουν ένα υποθετικό σχήμα μέσα στο οποίο υπάρχει ένα ειρηνικό αστικό κράτος που προσφέρει στους πολίτες του ευημερία και δικαιοσύνη και έρχεται η Αριστερά να ταράξει την ηρεμία και να ξυπνήσει την ακροδεξιά. Ανοησίες που εκτοξεύονται προφανώς γιατί νομίζουν ότι ακόμη υπάρχουν πολλοί ανόητοι για να τις πιστέψουν.

Καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται;

Αλλά, ας μιλήσουμε τώρα και για την ουσία, τη βία δηλαδή. Είναι η βία καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται; Υποκρισία του αισχίστου είδους! Είναι βία η αντίσταση των Παλαιστινίων στη Γάζα και μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με τη στρατιωτική καταστολή των Ισραηλινών; Είναι ίδιας ποιότητας η βία που μπορεί να προκύψει κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων με την τυφλή φασιστική-ρατσιστική βία; Είναι το ίδιο πράγμα η βίαιη αντίδραση ενός ανθρώπου που διαμαρτύρεται για την περιστολή των δικαιωμάτων του ή αμύνεται απέναντι στην αστυνομική καταστολή με τη βία που στοχεύει και περιθωριοποιεί κάθε αδύναμο και διαφορετικό και η οποία αποτελεί εγγενές στοιχείο του φασισμού;

Αν κινδυνεύει η ζωή η δική μας ή των δικών μας ανθρώπων, εμείς δε θα χρησιμοποιήσουμε βία για να την υπερασπιστούμε; Αν στην εξουσία βρίσκεται ένας δικτάτορας , όπως ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι ή ο Παπαδόπουλος; Μήπως δε θα νομιμοποιούμασταν να ασκήσουμε βία εναντίον του και όχι μόνο αυτό αλλά θα θεωρούμασταν και ήρωες από πάνω; Ξεχνάμε ότι με βία κέρδισε ο ελληνικός λαός την ανεξαρτησία του; Ξεχνάμε μήπως τη Γαλλική Επανάσταση που έβγαλε τους αστούς από την αφάνεια και το περιθώριο και τους τοποθέτησε στο προσκήνιο της πολιτικής και της εξουσίας; Τη βία και την τρομοκρατία που ασκήθηκε τότε, γιατί την ξεχνάνε οι μετριοπαθείς κατά τα άλλα αστοί; Τις δεκάδες χιλιάδες εκτελέσεις ανθρώπων που πολλές φορές το έγκλημά τους δεν ήταν οι προθέσεις ή οι πράξεις τους αλλά απλά η κοινωνική τάξη στην οποία έτυχε να γεννηθούν;

Η απάντηση είναι ότι την ξεχνάνε πολύ απλά γιατί την άσκησαν οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι και ήταν αυτή – η βία - που τους έφερε στην εξουσία. Και όταν αυτοί θέτουν το θέμα της “καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται” δεν το κάνουν ούτε από αγαθές προθέσεις ούτε από μια πασιφιστική θεώρηση των πραγμάτων. Το κάνουν γιατί βρίσκονται ήδη στην εξουσία, είναι τακτοποιημένοι, ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και, άρα, κατά ένα μεγάλο ποσοστό και το αποτέλεσμα των εκλογών και δεν επιθυμούν να τους χαλάσει η σούπα από βίαια ξεσπάσματα μιας λαικής αντίδρασης.

Στην πραγματικότητα, όταν καλούν τον πολιτικό κόσμο να καταδικάσει τη “βία από όπου και αν προέρχεται”, δεν εννούν τη βία του κοινού ποινικού εγκλήματος, ούτε την τυφλή ρατσιστική βία, ούτε τη βία των φανατικών των γηπέδων. Όταν αυτοί λένε “καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται” εννοούν στην πραγματικότητα τη βία που απειλεί την εξουσία τους και μόνο αυτή.

Το πόσο προφανές είναι αυτό, φαίνεται από τις παλαιότερες πρακτικές και τοποθετήσεις του πρώην(;) φασίστα και πρώην (;) εθνικιστή Μάκη Βορίδη, ο οποίος όντας μέλος της φιλοχουντικής ΕΠΕΝ και, αργότερα, του εθνικιστικού “Ελληνικού Μετώπου” προέβαινε σε επιθέσεις με αυτοσχέδια τσεκούρια εναντίον πολιτικών του αντιπάλων και επιχειρηματολογούσε εναντίον της “καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται”. Αργότερα βέβαια, μόλις αναρριχήθηκε στην εξουσία, ανακάλυψε ότι “ οι πολιτικές μάχες δεν δίνονται με ρόπαλα” και ότι “ο πολιτικός κόσμος πρέπει σύσσωμος να καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται”.

Από την άλλη μεριά, η άλλη βία, αυτή που ασκούν τα ΜΑΤ, οι μηχανοκίνητες ομάδες ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, η διάλυση των συγκεντρώσεων, τα δακρυγόνα, τα γκλομπ, οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια (!) που υφίστανται οι συλληφθέντες , οι προληπτικές συλλήψεις (!), ούτε καταδικαστέα είναι ούτε καν βία θεωρείται. Δε θεωρείται βία, επίσης, η ανικανότητα μιας κοινωνίας να μην μπορεί να βρει δουλειά στο ένα τέταρτο του ενεργού πληθυσμού της και που μέσα σε δύο χρόνια κατόρθωσε να ρίξει στην ανέχεια τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Δε θεωρείται βία να μην μπορείς να ζεστάνεις το σπίτι σου. Δε θεωρείται βία να κοιμούνται άνθρωποι στο δρόμο. Δε θεωρείται βία η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η αύξηση των τιμών στους λογαριασμούς κοινής ωφελείας, η κατάργηση του αφορολόγητου, η επιβολή κεφαλικών φόρων. Δε θεωρείται βία η άκριτη φορολόγηση των εργαζομένων και από την άλλη οι μεγαλοεπιχειρηματίες να απολαμβάνουν πλήθος “νόμιμων” φοροαπαλλαγών.

Και όλα αυτά τη στιγμή που οι κυβερνώντες εκλέγονται από το λαό με συνθήματα του τύπου “λεφτά υπάρχουν” ή “αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου” και μόλις ανέβουν στην εξουσία τα ξεχνούν, για να τα θυμηθούν λίγο πριν από τις επόμενες εκλογές. Και ο πάντα εύπιστος λαός θα τους ξαναψηφίσει ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά τουλάχιστον του λένε αλήθεια. Και έχουν το θράσος να μας λένε ότι αυτό που βιώνουμε είναι δημοκρατία και πρέπει να το προστατεύουμε ως κόρη οφθαλμών.

Και από δίπλα, κόντρα στη λογική και το δίκαιο, τα ΜΜΕ - υπηρέτες των διαπλεκόμενων με την πολιτική εξουσία αφεντικών τους – σπέρνουν ψέμα και συκοφαντία. Ζούμε σκηνές οργουελικές : “ Το ψέμα είναι αλήθεια... Ο πόλεμος είναι ειρήνη... Η ελευθερία είναι σκλαβιά... Η άγνοια είναι δύναμη ”. Ξέρουμε, όμως, καλά ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Ξέρουμε, επίσης, ότι μετά την ύβρι έρχεται η νέμεσις.

ΥΓ. Προς τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ : Δεν είναι ανάγκη κάθε φορά που σας το ζητούν, να σπεύδετε ασθμαίνοντας να καταδικάσετε τη βία από όπου και αν προέρχεται. Μπορείτε και σεις με τη σειρά σας να ζητάτε από τους Βορίδηδες να καταδικάσουν τις χούντες από όπου και αν προέρχονται, από τους Μητσοτάκηδες τις Siemens από όπου και αν προέρχονται, από τους Σαμαράδες και Παπανδρέου τις μειώσεις των συντάξεων από όπου και αν προέρχονται, από το Βενιζέλο τα χαράτσια από όπου και αν προέρχονται , από τους Βουλγαράκηδες τις off-shore από όπου και αν προέρχονται , από τους Κουβέληδες τις συγκατοικήσεις με ακροδεξιούς από όπου και αν προέρχονται και, τέλος, από τον Άδωνι Γεωργιάδη τη βλακεία από όπου και αν προέρχεται. Μόλις το κάνουν αυτό, μπορείτε και σεις να καταδικάσετε τη βία, να ξεκινήσει η εκπομπή και μεις να πάμε για ύπνο.