Χάρτης της Παλαιστίνης του 1947 από το περιοδικό National
Geographic, όταν αυτή η γη λεγόταν ακόμη Παλαιστίνη
Το άρθρο αυτό πραγματεύεται το πώς φτάσαμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, στην περιοχή της Παλαιστίνης. Εκεί όπου, πράγματι, πριν από 2000 χρόνια, κατοικούσαν Εβραίοι που εκδιώχθηκαν από τους Ρωμαίους και έκτοτε και επί 2000 χρόνια περιφέρονταν στην Ευρώπη ως ξένο σώμα, στιγματισμένοι και μονίμως συκοφαντούμενοι από τη Χριστιανική Εκκλησία. Και τελικά, από κυνηγημένοι έγιναν κυνηγοί, ίδιοι με τους διώκτες τους. Και, σε πολλές περιπτώσεις, χειρότεροι
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια συρραφή τριών ξεχωριστών άρθρων που γράφτηκαν στο αδελφό ιστολόγιο της atticavoice.gr και τα οποία μεταφέραμε και στο ιστολόγιο της Μαύρης Οχιάς που αρέσκεται να διεκδικεί το ρόλο μιας Ιστορικής Εγκυκλοπαίδειας που πολλές φορές αφηγείται την Ιστορία λίγο διαφορετικά από την κυρίαρχη εκδοχή της, που συνήθως είναι η εκδοχή του νικητή
Το πρώτο άρθρο αναφέρεται στο μαζικό και οργανωμένο εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης, μέσω του οποίου οι Εβραίοι, το 1940, έφτασαν να αποτελούν το 1/3 του πληθυσμού της περιοχής, από το μόλις 1/10 που ήταν το 1900. Οι Εβραίοι ήρθαν αρχικά ως πρόσφυγες, κυνηγημένοι από τα θρησκευτικά και πολιτικά πογκρόμ ή ως μετανάστες που διεκδικούσαν μια καλύτερη ζωή. Προωθήθηκαν στη συνέχεια ως έποικοι, στα πλαίσια του Σιωνιστικού σχεδίου για κατάληψη και εποικισμό της γης της Παλαιστίνης. Για να το πετύχουν, συμπεριφέρθηκαν ως στυγνοί κατακτητές. Πλέον, κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου και για γενοκτονία. Αυτή είναι η σταδιακή μετάλλαξη των Εβραίων που εγκαταστάθηκαν στη γη της Παλαιστίνης. Μια μετάλλαξη που τους αφαίρεσε σταδιακά όλη την παγκόσμια συμπάθεια προς αυτούς που είχε προκαλέσει το Ολοκαύτωμα.
Το δεύτερο άρθρο αναφέρεται στην
τρομοκρατική δράση των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια
αυτής της περιόδου. Οργανώσεις, βέβαια, που στην ισραηλινή ιστορία έχουν
περάσει ως απελευθερωτικές. Γιατί, τελικά, ο χαρακτηρισμός κάποιου ως
τρομοκράτη ή ως απελευθερωτή εξαρτάται
σχεδόν αποκλειστικά από το με ποιανού το μέρος είσαι και όχι από τις
ίδιες τις πράξεις, αυτές καθεαυτές. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο νικητής της
Ιστορίας θα ήταν άλλος, η Χαμάς θα ήταν η απελευθερωτική οργάνωση και οι
Ισραηλινοί οι φανατικοί τρομοκράτες, καθώς οι πράξεις των εβραϊκών
παραστρατιωτικών οργανώσεων ήταν τουλάχιστον το ίδιο ειδεχθείς με αυτές της
Χαμάς. Ή, για να το πούμε καλύτερα, η Χαμάς δε θα είχε καν λόγο ύπαρξης εάν δεν
υπήρχε το κράτος του Ισραήλ ή εάν δεν επιβαλλόταν με τον τρόπο που επιβλήθηκε.
Και, βέβαια, όποιος καταδικάζει
μονομερώς τη Χαμάς, είτε δε γνωρίζει ιστορία είτε είναι μέγας υποκριτής
Στο τρίτο άρθρο θα
παρακολουθήσουμε τις διπλωματικές προσπάθειες που έγιναν για την επίλυση του
Παλαιστινιακού ζητήματος μέχρι το 1948, όταν και έγινε η διακήρυξη της ίδρυσης
του κράτους του Ισραήλ. Μπορούμε να
διαπιστώσουμε την τεράστια ευθύνη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εγκατέλειψε
την Παλαιστίνη αφήνοντας πίσω της ένα χάος, αφού διοίκησε επί δεκαετίες την
περιοχή αλλάζοντας διαρκώς πολιτική και προσανατολισμό, με αποκλειστικό γνώμονα
τα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε πως κάθε
νέο σχέδιο που προέκυπτε, ήταν ακόμη πιο άδικο για τους Παλαιστίνιους,
περιορίζοντάς τους σε ολοένα και λιγότερο χώρο. Τους Παλαιστίνιους, που έβλεπαν
από τη μια μεριά τους Εβραίους να αποικούν τη χώρα τους κατά εκατοντάδες
χιλιάδες και να συγκροτούν οργανωμένο στρατό και από την άλλη τη διεθνή κοινότητα
να προσπαθεί ίσως να ξεπλύνει τις τύψεις της από το Ολοκαύτωμα, δίνοντας στους
Εβραίους τη γη ενός άλλου και αθώου λαού. Και - γιατί όχι; - και να ξεφορτωθεί
ίσως τους Εβραίους από πάνω της
[Διαβάζοντας κανείς όλο το άρθρο, μπορεί να διαπιστώσει πως κάποια γεγονότα αναφέρονται δύο φορές, όπως επίσης
και κάποιες επεξηγήσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί, όπως προαναφέραμε, πρόκειται για
τη συρραφή τριών αυτόνομων άρθρων, που μορούν να διαβαστούν ξεχωριστά]
