Πώς φτάσαμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948

 

Χάρτης της Παλαιστίνης του 1947 από το περιοδικό National Geographic, όταν αυτή η γη λεγόταν ακόμη Παλαιστίνη

Το άρθρο αυτό πραγματεύεται το πώς φτάσαμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, στην περιοχή της Παλαιστίνης. Εκεί όπου, πράγματι, πριν από 2000 χρόνια, κατοικούσαν Εβραίοι που εκδιώχθηκαν από τους Ρωμαίους και έκτοτε και επί 2000 χρόνια περιφέρονταν στην Ευρώπη ως ξένο σώμα, στιγματισμένοι και μονίμως συκοφαντούμενοι από τη Χριστιανική Εκκλησία. Και τελικά, από κυνηγημένοι έγιναν κυνηγοί, ίδιοι με τους διώκτες τους. Και, σε πολλές περιπτώσεις, χειρότεροι

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια συρραφή τριών ξεχωριστών άρθρων που γράφτηκαν στο αδελφό ιστολόγιο της atticavoice.gr  και τα οποία μεταφέραμε και στο ιστολόγιο της Μαύρης Οχιάς που αρέσκεται να διεκδικεί το ρόλο μιας Ιστορικής Εγκυκλοπαίδειας που πολλές φορές αφηγείται την Ιστορία λίγο διαφορετικά από την κυρίαρχη εκδοχή της, που συνήθως είναι η εκδοχή του νικητή

Το πρώτο άρθρο αναφέρεται στο μαζικό και οργανωμένο εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης, μέσω του οποίου οι Εβραίοι, το 1940, έφτασαν  να αποτελούν το 1/3 του πληθυσμού της περιοχής, από το μόλις 1/10 που ήταν το 1900. Οι Εβραίοι ήρθαν αρχικά ως πρόσφυγες, κυνηγημένοι από τα θρησκευτικά και πολιτικά πογκρόμ ή ως μετανάστες που διεκδικούσαν μια καλύτερη ζωή. Προωθήθηκαν στη συνέχεια ως έποικοι, στα πλαίσια του Σιωνιστικού σχεδίου για κατάληψη και εποικισμό της γης της Παλαιστίνης. Για να το πετύχουν, συμπεριφέρθηκαν ως στυγνοί κατακτητές. Πλέον, κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου και για γενοκτονία. Αυτή είναι η σταδιακή μετάλλαξη των Εβραίων που εγκαταστάθηκαν στη γη της Παλαιστίνης. Μια μετάλλαξη που τους αφαίρεσε σταδιακά όλη την παγκόσμια συμπάθεια προς αυτούς που είχε προκαλέσει το Ολοκαύτωμα. 

Το δεύτερο άρθρο αναφέρεται στην τρομοκρατική δράση των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οργανώσεις, βέβαια, που στην ισραηλινή ιστορία έχουν περάσει ως απελευθερωτικές. Γιατί, τελικά, ο χαρακτηρισμός κάποιου ως τρομοκράτη ή ως απελευθερωτή εξαρτάται  σχεδόν αποκλειστικά από το με ποιανού το μέρος είσαι και όχι από τις ίδιες τις πράξεις, αυτές καθεαυτές. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου ο νικητής της Ιστορίας θα ήταν άλλος, η Χαμάς θα ήταν η απελευθερωτική οργάνωση και οι Ισραηλινοί οι φανατικοί τρομοκράτες, καθώς οι πράξεις των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων ήταν τουλάχιστον το ίδιο ειδεχθείς με αυτές της Χαμάς. Ή, για να το πούμε καλύτερα, η Χαμάς δε θα είχε καν λόγο ύπαρξης εάν δεν υπήρχε το κράτος του Ισραήλ ή εάν δεν επιβαλλόταν με τον τρόπο που επιβλήθηκε. Και, βέβαια,  όποιος καταδικάζει μονομερώς τη Χαμάς, είτε δε γνωρίζει ιστορία είτε είναι μέγας υποκριτής

Στο τρίτο άρθρο θα παρακολουθήσουμε τις διπλωματικές προσπάθειες που έγιναν για την επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος μέχρι το 1948, όταν και έγινε η διακήρυξη της ίδρυσης του κράτους του  Ισραήλ. Μπορούμε να διαπιστώσουμε την τεράστια ευθύνη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εγκατέλειψε την Παλαιστίνη αφήνοντας πίσω της ένα χάος, αφού διοίκησε επί δεκαετίες την περιοχή αλλάζοντας διαρκώς πολιτική και προσανατολισμό, με αποκλειστικό γνώμονα τα δικά της γεωστρατηγικά συμφέροντα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε πως κάθε νέο σχέδιο που προέκυπτε, ήταν ακόμη πιο άδικο για τους Παλαιστίνιους, περιορίζοντάς τους σε ολοένα και λιγότερο χώρο. Τους Παλαιστίνιους, που έβλεπαν από τη μια μεριά τους Εβραίους να αποικούν τη χώρα τους κατά εκατοντάδες χιλιάδες και να συγκροτούν οργανωμένο στρατό και από την άλλη τη διεθνή κοινότητα να προσπαθεί ίσως να ξεπλύνει τις τύψεις της από το Ολοκαύτωμα, δίνοντας στους Εβραίους τη γη ενός άλλου και αθώου λαού. Και - γιατί όχι; - και να ξεφορτωθεί ίσως τους Εβραίους από πάνω της

[Διαβάζοντας κανείς όλο το άρθρο, μπορεί να διαπιστώσει πως κάποια γεγονότα αναφέρονται δύο φορές, όπως επίσης και κάποιες επεξηγήσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί, όπως προαναφέραμε, πρόκειται για τη συρραφή τριών αυτόνομων άρθρων, που μορούν να διαβαστούν ξεχωριστά]

Η ελληνική εκστρατεία στην Κριμαία το 1919

«Η  Ελλάδα είναι πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Αυτή είναι η καραμέλα που πιπιλάνε  αυτές τις μέρες τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία.  Και μπορεί πράγματι να πιστεύουν πως η Ελλάδα ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Δεν είναι καθόλου αφύσικο ένας δούλος που δεν έχει μάθει ποτέ να ζει ελεύθερος, να πιστεύει πως η σωστή πλευρά είναι το συμφέρον του αφεντικού του. Για τους δουλοπρεπείς ηγέτες αυτής της χώρας, είναι μάλλον προφανές πως η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι η πλευρά του ΝΑΤΟ. 

Η μικρή Ελλάς ήταν πάντα εκεί όπου την πρόσταξαν τα αφεντικά της. Όπως στην Κορέα, το 1955, όπου έστειλε συνολικά πάνω από δέκα χιλιάδες στρατιώτες. Από αυτούς, οι 200 γύρισαν νεκροί και οι 600 τραυματίες. Στη νατοϊκή εισβολή στο Ιράκ, η χώρα μας έστειλε μία φρεγάτα. Στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, η χώρα μας έδωσε τεχνική υποστήριξη, επέτρεψε την χρήση των αεροδρομίων της για ανεφοδιασμό αεροσκαφών και το Ελληνικό Ναυτικό βοήθησε με υποστήριξη ραντάρ. Η χώρα μας συμμετείχε επίσης και σε πλήθος άλλων αποστολών του ΝΑΤΟ, που ονομάστηκαν ειρηνευτικές, ενώ στην πραγματικότητα ήταν οι ενισχύσεις του στρατού κατοχής άλλων χωρών, όπως έγινε στη  Σομαλία και στο Αφγανιστάν. Πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας

Αλλά και πριν από το ΝΑΤΟ, η χώρα μας ήταν καλά εκπαιδευμένη στο να υπακούει στις εντολές των αφεντικών της. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο που τα πρώτα κόμματα που δημιουργήθηκαν πριν ακόμη από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, ονομάστηκαν «αγγλικό», «γαλλικό» και «ρωσικό». Από τότε κιόλας ξεκινά η μακρά πορεία της υποτελούς πρόσδεσης της χώρας μας στα άρματα των ισχυρών

Με αφορμή την πρόσφατη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την αποστολή στρατιωτικού υλικού από τη χώρα μας στην αμυνόμενη χώρα με το μότο πως  «Η  Ελλάδα είναι πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», θυμηθήκαμε μια από τις περιπτώσεις όπου η χώρα μας σαφώς και δεν ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και αυτό το πλήρωσε πολύ ακριβά. Μιλάμε για την ελληνική εκστρατεία στην Κριμαία, όπου στάλθηκαν 23.000 Έλληνες στρατιώτες να πολεμήσουν υπό γαλλική διοίκηση ενάντια στην επανάσταση των Μπολσεβίκων. Μια εκστρατεία που, πέρα από την παταγώδη στρατιωτική αποτυχία της, άφησε πίσω 400 νεκρούς και 650 τραυματίες, προξένησε τεράστια ζημιά στην ανθούσα ελληνική παροικία της περιοχής και επηρέασε αρνητικά την τελική έκβαση της Μικρασιατικής εκστρατείας

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή:

Η άλωση της Τριπολιτσάς

Το φιλικό και συνεργαζόμενο site της atticavoice.gr  έχει ξεκινήσει από την αρχή του έτους ένα ιστορικό αφιέρωμα με αφορμή τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Ένα αφιέρωμα αρκετά διαφορετικό από τα συνήθη που έχουν μάθει να στέκονται στις μισές αλήθειες. Αυτές που είναι βολικές για την ενίσχυση του αποκαλούμενου «εθνικού φρονήματος», που είναι υπεύθυνες όμως για τη γέννηση ακραίων εθνικισμών. Θέλοντας να συμβάλλουμε και εμείς στο γκρέμισμα της ιστορικής πλάνης, θα αναδημοσιεύσουμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα αυτής της προσπάθειας. Ξεκινούμε με ένα επίκαιρο άρθρο, αυτό που πραγματεύεται την άλωση της Τριπολιτσάς που έγινε πριν από 200 ακριβώς χρόνια, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821, και όλα όσα ακολούθησαν.

Η άλωση της Τριπολιτσάς ήταν μια μεγάλη σφαγή, η πιο μαζική σφαγή αμάχων που έγινε ποτέ στην Πελοπόννησο. Αν θέλουμε να μιλάμε για τη σφαγή της Χίου, για το ολοκαύτωμα των Ψαρών, για το δράμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου, για τα κρεματόρια του Άουσβιτς, για τους αθώους νεκρούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, για την ισοπέδωση της Δρέσδης, για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, αν θέλουμε να μιλάμε για όλα αυτά και να γινόμαστε πιστευτοί, πρέπει να μιλάμε και για τη σφαγή της Τριπολιτσάς

Ο πρότερος έντιμος βίος του Νίκου Μιχαλολιάκου

Κατά τη δίκη των στελεχών της Χρυσής Αυγής, οι συνήγοροί τους ζήτησαν ελαφρυντικά για τους πελάτες τους. Ένα από τα ελαφρυντικά που επικαλέστηκαν πολλοί, ήταν και αυτό του «σύννομου βίου». Για αυτόν τον  «σύννομο βίο»  ενός από αυτούς που τον επικαλέστηκαν ως ελαφρυντικό, θα μιλήσουμε.  Έναν βίο που, εκτός από την τελευταία σύλληψη για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απαριθμεί άλλες τρεις. Μία για απόπειρα εμπρησμού πρεσβείας με προβοκατόρικο σκοπό το βράδυ που πανηγύριζε ο λαός στους δρόμους για την πτώση της Χούντας, μία για ξυλοδαρμό δημοσιογράφων και άλλη μία για τυφλές βομβιστικές επιθέσεις με δεκάδες τραυματίες. Αν προσθέσουμε στις συλλήψεις αυτές και την κατηγορία για κλοπή όπλων και πυρομαχικών από το στρατόπεδο όπου υπηρετούσε, έχουμε ένα πολύ πλούσιο "σύννομο" βιογραφικό. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι πως για όλες τις παραπάνω κατηγορίες, ο Νίκος Μιχαλολιάκος εξέτισε ποινή φυλάκισης μόλις 11 μηνών και 20 ημερών. Σαν κάποιο αόρατο παρακρατικό χέρι να τον προστατεύει δεκαετίες τώρα. Και μπορεί αυτό το ίδιο αόρατο χέρι να του δώσει αναστολή της ποινής του αύριο. Ας θυμηθούμε, όμως, τον «πρότερο έντιμο βίο» του Νίκου Μιχαλολιάκου. 

Οι μετονομασίες των οικισμών της Ελλάδας από το 19ο έως τον 20ο αιώνα

 Χάρτης του 1910 ,  "Ελληνικοί χάρτες των αρχών του 20ου αιώνα", έκδοση λιθογραφείου    Κοντογόνη

«Μα είναι ανεκτόν, δια το όνομα του Θεού και των Θεών, ο Σωκράτης και ο Αριστείδης να είναι από το Μπραχάμι, ο Θεμιστοκλής από το Λιόπεσι και ο Θηραμένης και ο Θρασύβουλος από το Κοκοτσίνι;» αναρωτιόταν  ο ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, ακαδημαικός, δικηγόρος και ποιητής Δημήτριος Καμπούρογλου στο βιβλίο του «Τα τοπωνυμικά παράδοξα» το 1920 ειρωνευόμενος την καθεστωτική πολιτική μετονομασίας των «αλλόφωνων και κακόφωνων» τοπωνυμίων, μια πολιτική που ξεκίνησε ευθύς αμέσως μετά τη δημιουργία του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους

Αλλά και ο Α. Μηλιαράκης ένας σημαντικός γεωγράφος και ιστορικός του 19^ου αιώνα,  στο βιβλίο του «Γεωγραφία Πολιτική, νέα και αρχαία, του νομού Αργολίδος και Κορινθίας» του 1886, παίρνει θέση στο ερώτημα αυτό : «Αν το ονόματα ταύτα είνε ίχνη της διαβάσεως ξένων φυλών από του ελληνικού εδάφους, τις έχει το δικαίωμα να διαγράφει τα ίχνη της ιστορίας;  Αν θεωρή τα ίχνη ταύτα βάρβαρα, ας υψώση αυτός παρ’αυτά τα ένδοξα μνημεία  του νεωτέρου πολιτισμού του»

Χρυσοπράσινο φύλλο, ριγμένο στο πέλαγο (μία - όχι και τόσο σύντομη - ιστορική ανασκόπηση του Κυπριακού Ζητήματος)

Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν’ αγαπά

έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά.
Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ;

Στίχοι:  Νεσιέ Γιασίν 
Μουσική: Μάριος Τόκας

Η Κύπρος πέφτει στα χέρια των Τούρκων το 1571. Μέχρι τότε, βρίσκεται υπό ενετική κατοχή και ο πληθυσμός της είναι αμιγώς ελληνικός. Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής, αρχίζει να  εποικίζεται από Τούρκους. Παρόλα αυτά, ο πληθυσμός των Τούρκων διαχρονικά είναι σημαντικά μικρότερος από των Ελλήνων. Σε απογραφή του 1881 – τρία χρόνια μετά την παράδοση της διοίκησης του νησιού από τους Τούρκους στους Άγγλους – οι μουσουλμάνοι της Κύπρου ανέρχονται στο 24% του πληθυσμού του νησιού. Με την απογραφή του 1960 – όταν η Κύπρος αποκτά την ανεξαρτησία της – οι Τούρκοι της Κύπρου αποτελούν το  18% του συνολικού πληθυσμού.

Γιατί οι πρόσφυγες δεν παίρνουν το αεροπλάνο να ταξιδέψουν πρώτη θέση για τη Γερμανία και άλλα παρόμοια ερωτήματα

Είναι πολλά τα ερωτήματα που φαίνεται ότι βασανίζουν μια μερίδα συμπολιτών μας, όπως για παράδειγμα γιατί οι πρόσφυγες προτιμούν να θαλασσοπνίγονται από το να ταξιδέψουν πρώτη θέση με αεροπλάνο. Σε αυτό, αλλά και στα παρακάτω αγωνιώδη ερωτήματα που συλλέξαμε, προσπαθούμε να απαντήσουμε με την ανάρτηση αυτή. 

α. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν τη χριστιανική Ευρώπη και όχι τους ομόδοξούς τους λαούς;
β. Γιατί οι πρόσφυγες περνούν από την Ελλάδα και όχι από τη Βουλγαρία;
γ. Γιατί τα hotspot γίνονται στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία;
δ. Γιατί οι πρόσφυγες από τη Συρία και άλλα κράτη θαλασσοδέρνονται και πνίγονται στη Μεσόγειο στο δρόμο για την Ευρώπη και δεν παίρνουν ένα αεροπλάνο;
ε. Γιατί οι πρόσφυγες δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν και να την υπερασπιστούν;
στ. Γιατί, εκτός από τους Σύρους που έχουν πόλεμο, έρχονται και άλλοι όπως Ιρακινοί, Αφγανοί, Πακιστανοί και γιατί πρέπει και αυτοί να θεωρούνται πρόσφυγες;
ζ. Και καλά όλα αυτά, αλλά εμείς οι Έλληνες τι φταίμε για τους πολέμους που προκάλεσε η Δύση; 
η. Και αν αυτοί είναι πράγματι πρόσφυγες και αν εμείς πράγματι βοηθήσαμε έστω και λίγο στους πολέμους εναντίον των χωρών τους, ποιος μας αναγκάζει να τους δεχτούμε; Υπάρχει κάποιος νόμος;

Για να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά ανατρέξαμε - εκτός των άλλων - σε πολλά από τα γνωστά συστημικά μέσα που δεν φημίζονται και για την αγάπη τους προς τους πρόσφυγες. Το αποτέλεσμα ήταν να αποδειχθεί ότι τα ερωτήματα αυτά που κατακλύζουν το διαδίκτυο και φιλοξενούνται σε πάρα πολλά ακροδεξιά ή ρατσιστικά - κρυφά ή φανερά - sites αποδεικνύονται αβάσιμα και κουτοπόνηρα.

Τα μόνα ερωτήματα στα οποία δεν μπορέσαμε να βρούμε απάντηση ήταν γιατί οι Σύροι πρόσφυγες έχουν smartphones καθώς και για το αν η προσπάθεια Ισλαμοποίησης της Ελλάδας σχεδιάστηκε από τους Χριστιανούς της Δύσης κατ'εντολή των Εβραίων. Ομολογούμε πως αυτά τα ερωτήματα μας ξεπερνούν

Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 8ο: Η βία και η τρομοκρατία γίνονται επίσημη κυβερνητική πολιτική μετά την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ στις εκλογές του '58 ( σχέδιο Περικλής, δημιουργία της Ένωσης Κέντρου, εκλογές βίας και νοθείας του '61)

Βρισκόμαστε στο 1958. Οι εκλογές του έτους αυτού αναδεικνύουν ως πρώτο κόμμα την ΕΡΕ του Κ.Καραμανλή αλλά η μεγάλη και δυσάρεστη έκπληξη για το αστικό πολιτικό σύστημα είναι η αναρρίχηση στη δεύτερη θέση της ΕΔΑ με ποσοστό 24,4%. Είναι φανερό πια σε όλους ότι οι εαμογενείς ψηφοφόροι του Κέντρου το εγκατάλειψαν, απογοητευμένοι τόσο από την πολυδιάσπαση του χώρου όσο και από το γεγονός ότι οι ηγέτες του Κέντρου ένιωθαν πολιτικά πιο κοντά στη Δεξιά από ότι στην ΕΔΑ. 

Όλο το αστικό πολιτικό σύστημα πλέον, αντιλαμβάνεται ότι το Κέντρο πρέπει να ενισχυθεί και να ενωθεί προκειμένου να αποτελέσει το ανάχωμα για όσους ψηφοφόρους στρέφονται προς τα αριστερά. Έτσι  ξεκινούν οι προσπάθειες που θα οδηγήσουν στη γέννηση της Ένωσης Κέντρου του Γ.Παπανδρέου, προσπάθειες που έγιναν με την ευλογία και τη βοήθεια της ΕΡΕ και των Αμερικανών.

Παράλληλα όμως με την κινητικότητα στο χώρο του Κέντρου  - η οποία δεν ήταν σίγουρο πότε και αν θα απέδιδε καρπούς  - έπρεπε να ληφθούν άμεσα και ριζικά μέτρα που θα εξάλειφαν κάθε πιθανότητα εκλογικής πρωτιάς της ΕΔΑ στις επόμενες εκλογές. Έτσι, δημιουργείται το σχέδιο "Περικλής" που θα τεθεί σε άμεση εφαρμογή στο δρόμο προς τις περιβόητες εκλογές βίας και νοθείας του 1961, τότε που  "εψήφισαν ακόμη και τα δέντρα"

Ο Καμμένος και οι καημένοι

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι

Άννα μην κλαις, θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή

Άννα μην κλαις, στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει

Άννα μην κλαις, εμένα δε με βάζουν στο χέρι

Ο στρατός ξεκινά,  Άννα μην κλαις, 

Σαν γυρίσω ξανά θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες

Ο στρατός ξεκινά

 Άννα μην κλαις 

ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ

απόδοση Μάριου Πλωρίτη

Ο Καημένος ο Καμμένος. Ζητάει την παραίτηση του Μουζάλα, αυτός που υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο που δένει το λαό της χώρας μας όμηρο στα χέρια ξένων εκβιαστών και τοκογλύφων

Ο Καημένος ο Μητσοτάκης. Αυτός και το κόμμα του ζητάνε την παραίτηση του Μουζάλα, αυτοί  που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουλήσουν τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, τα λιμάνια στους Κινέζους, τα τρένα στους Ρώσους, την ΕΥΔΑΠ στους Γάλλους 

Λαός που δεν θέλει να σώσει, δεν του αξίζει να σωθεί

Θα σας πώ πως έγινε
Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του, έναν χτυπημένο

Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε

Τόσο πολύ λυπήθηκε

Που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του πλησιάσει για να σκύψει να τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους γύρω,

να ψυχοπονέσει τον καημένο

Και καλύτερα να πούμε

Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες

Άρχισε λοιπόν και εκείνος
Από πάνω να χτυπά

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας

Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος
ποίημα της Ε.Βακαλό -1978